Ron en Marianne op reis View Article

Gisteravond mee geweest naar het restaurant. Ik dacht ik begin maar met soep dat kan geen kwaad, helaas ik had net de laatste hap genomen en ik voelde dat ik onmiddellijk naar de wc moest en ja het kwam er allemaal ( nu van boven) weer uit. Uiteindelijk twee stukjes geroosterd brood en een klein stukje cake gegeten en dat bleef er in. Op tijd gaan slapen want de wekker zou om 6.00 uur gaan. Heerlijk geslapen onder de vier paardendekens ( dat was even wennen want dat weegt wel een stukje meer dan een dekbed). Yeah, ik heb zin in het ontbijt. Het smaakte me goed en is er ook in gebleven. Er schiet nog regelmatig allemaal lucht door mijn darmen maar als dat het is ben ik allang blij.

Half acht vertrokken we richting Puno. Een tocht van bijna 300 km. Dat gaat niet snel in de bergen en af en toe moest je ook maar niet naar beneden kijken want dan keek je wel heel diep naar beneden. Op bijna 4000 meter hebben we weer een aantal vulkanen gezien, imposant landschap ik kan niet anders zeggen. Hierna nog een korte stop voor een kop thee. We hadden lunchpakketten mee gekregen en Jeroen wist een prachtige plek om dit te nuttigen. Een mooi helderblauw meer, waar we zelfs flamingo’s hebben gezien. Helaas te ver weg om er een goede foto van te kunnen maken. Bij het lunchpakket zaten ook bakjes met groenten en stukjes kip, dit wilde bijna niemand hebben. Uiteraard waren hier ook weer verkoopsters met hun waren. Hier was een klein mannetje bij en daar hebben we het aan gegeven. Was zo leuk, hup de doosjes gingen open en hij begon er lekker van te eten.

We rijden over de Altiplano, de hoogvlakte van Peru. Heel bijzonder hoe toch steeds het landschap wisselt. Later in de middag bekijken we oude graftorens, de torens van Sillustani, zogenaamde Chullpa’s. Hier begroef men al ver voor de komst van de Inca’s de overledenen. Jeroen is een begenadigd verteller met onwijs veel kennis van het land. Regelmatig verteld hij over de geschiedenis van het land, inclusief alle namen en jaartallen. Leuk en interessant om te horen. De Chullpa’s liggen op ongeveer 200 meter ( weg liep omhoog) afstand van waar de bus moest parkeren. Dat was geen makkelijke klus omdat we op ruim 3500 meter hoogte zitten en dat maakt het ademen niet echt makkelijk.

Jeroen had er nogal de vaart in en wij volgden natuurlijk gedwee. Later zei hij dat hij blij was dat het iedereen het gered had want dat betekend dat we het morgen waarschijnlijk ook gaan redden. Dit omdat Puno de stad waar we de komende twee dagen verblijven op 4000 meter hoogte ligt. De opbouw in hoogte is vrij rustig gegaan zodat onze lichamen er goed aan konden wennen.

Natuurlijk kwamen we weer de nodige winkeltjes tegen en niemand kan de dames weerstaan. Dus er zijn al de nodige shawls, sokken, hoedjes etc gekocht. We zien nu ook veel meer mensen in klederdracht. Ze zijn stuk voor stuk heel erg vies maar (vooral de kinderen) zijn onweerstaanbaar. Zie de foto’s. Nadat we de graftorens hebben gezien komen we langs een boerderijtje waar we binnen mogen kijken. Ongelooflijk hoe die mensen wonen. Er liepen wat Lama’s en varkens rond. De keuken is in de buitenlucht en het allermooiste zag ik in de slaapkamer, daar stond wel een pak pampers. Het kleine mannetje waar ik mee op de foto sta was zo leuk. De snottebellen hingen uit zijn neus, hij peuterde in zijn neus dat het een lieve lust was en kwam al lachend bij je op schoot. Wat een droppie met zijn grote gebreide muts op.

Rond zes uur arriveerden we in het hotel, weer helemaal vol met indrukken. Buiten bij een stalletje nog een zonnehoed gekocht. Omdat we boven de wolken zitten verbrand je hier supersnel en mijn gezicht is wederom knalrood. Morgen gaan we de hele dag het water op en het kan me eerlijk gezegd niet schelen hoe ik er uit zie als ik maar niet verder verbrand. We zitten in een vrij modern hotel. Waar lekker de open haard in de hal staat te knetteren. Het is heel moeilijk om je hier goed te kleden. Als de zon schijnt dan is het zo maar tegen de 30 graden, maar er kan tegelijkertijd een hele koude wind zijn. Als de zon weg is wordt het direct erg koud en dan bedoel ik ook echt koud. Het schemert maar even en rond half zeven is het donker. Het gekke is dat het om 5.00 uur s’ morgens al licht is. Nadat iedereen geïnstalleerd is in zijn of haar kamer eten we met z’n allen in het hotel. Het is nu 10.00 uur en we gaan zo naar bed want morgen moeten we er om 6.00 uur uit. Ron gaat dit verhaal nog even plaatsen samen met de foto’s, hoop dat jullie door de foto’s een indruk krijgen van de mooie dingen die we zien.

2013-10-11 op weg naar Puno