Ron en Marianne op reis View Article

Wat hebben we vandaag alweer een geweldige dag beleefd. Wat is dit een prachtig land en elke dag weer prijs ik me gelukkig dat ik dit mag meemaken. Om 6.00 werden we gewekt. Om half 8 zouden we vertrekken, we blijven nog een nacht in het hotel en er hoefden geen koffers op de gang gezet te worden. Op de een of andere manier denk je dan tijd genoeg te hebben, lekker haren wassen, rustig aankleden en opeens hadden we bijna geen tijd meer voor het ontbijt.

We worden met een busje naar de haven van Puno gebracht om vandaar uit met een snelle boot het Titicaca meer op te gaan. Het meer is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. De wolken hangen zo laag, dat je het gevoel hebt dat je ze kunt pakken, grote plukken witte watten en een strakblauw meer, prachtig. Het meer ligt op 3812 meter, de gemiddelde diepte is 180 meter er monden 25 rivieren in uit en er liggen 41 eilanden in, de oppervlakte van het meer is 8340 km2. Halverwege loopt dwars door het meer de grens met Bolivia, het is zo helder vandaag dat we in de verte Bolivia zien liggen. De zon tovert allemaal diamantjes op het water en na een half uurtje varen arriveren we bij het eiland Taquille.

Vanuit de boot moesten we zo’n tweehonderd meter naar boven lopen en ik kan je vertellen dat valt op zo’n grote hoogte niet mee. Misschien was het maar honderd meter maar in mijn beleving was het tweehonderd meter. We hebben het even via Google opgezocht maar het was 150 meter. Het eiland is prachtig en er heerst een enorme rust. De kinderen waren vrij, het is zaterdag, maar moeten verder gewoon naar school. Meestal stopt het na de lagere school. We hebben ook een lokale gids bij ons die op een leuke manier veel wetenswaardigheden verteld. Wat heel grappig is, is dat de mannen op dit eiland breien en de vrouwen weven. Bij een kleine boerderij werden we verwelkomd door een aantal vrouwen en een tweetal mannen ( die aan het breien waren ). Ze schudden ons allemaal de hand en we werden van harte welkom geheten. We mochten alles en iedereen fotograferen en het was niet de bedoeling dat je daar geld voor gaf.

Zij wilden heel graag laten zien hoe zij leven en willen deze manier van leven ook in stand houden. Ze zijn volledig zelfvoorzienend en doen ook nog aan ruilhandel. Wat ze niet willen is dat er gebedeld gaat worden. Er is veel uitleg gegeven over bijvoorbeeld de kleding die zij dragen. De kleur van de muts van de mannen geeft aan of hij getrouwd is of nog vrijgezel. Als een vrouw getrouwd is dan draagt zij alleen nog de kleuren rood en zwart, de vrijgezelle vrouwen zijn veel bonter gekleed. Als je getrouwd bent dan mag je ook een zakje met cocabladeren bij je dragen. Af en toe wordt er een handje bladeren uitgepakt en wordt er lekker op gekauwd.

We kregen een kop coca thee en na alle uitleg werd hun koopwaar uitgestald. Al hun kunsten van het weven en breien lagen op stenen. De kleuren spetterde je tegemoet. Voor Ron een mooie shawl in allerlei bruine tinten gekocht en voor Naomi een soort alpinopet in een prachtige kleur gebroken wit met blauw of lila, moeilijk te zeggen. Beide gebreid van Alpaca wol en ik kan je zeggen dat is heerlijk zacht en kriebelt niet. Niet echt goedkoop maar heel mooi.

Hierna via een mooi stuk natuur terug naar de boot gelopen. Na een klein stukje varen werd er bij een schiereiland aangelegd. Hier kregen wij een lunch die in de grond was klaargemaakt. Het eten werd gezegend en daarna werd er eerst een laag aarde afgeschept, daaronder lag en doek en daaronder stenen. Hier was de vis gaar geworden, samen met een gebakken banaan, en drie soorten aardappelen. Vooraf kregen we een heerlijk soepje. Op de foto ziet het er niet zo smakelijk uit maar het was echt lekker.

Na deze bijzondere maaltijd gingen weer op de boot op weg naar de Uro indianen. Dit was echt heel bijzonder deze indianen zijn ooit gevlucht van het vaste land en zijn op eilanden gaan wonen van riet. Op de grotere eilanden zijn ongeveer 10 families gehuisvest, terwijl de kleinere eilandjes, ongeveer 30 meter breed slechts voor 2 of 3 families plaats bieden. Alles is riet, de bodem waar je op staat, maar ook de huisjes waar ze in leven. De eilanden hebben een levensduur van 25 jaar, de bodem rot langzaam weg en wordt gemiddeld een a twee maal in de maand opgehoogd, de huisjes worden dan even naar een ander plekje op het eiland geplaatst en daarna weer teruggezet. Totaal zijn er 63 van deze eilanden. Er is ook een eiland met een medisch centrum en een eiland met een school. Hier heb ik weer prachtige foto’s kunnen maken. Ook maar weer wat gekocht, want ja je wordt zo gastvrij ontvangen en ook hier mag je geen geld geven voor de foto’s die je maakt. Je mocht zelfs in hun huisjes kijken.

Na een indrukwekkende dag voeren we weer terug naar de haven van Puno. Ik moet mezelf soms dwingen om dit blog nog te schrijven maar we maken zoveel mee dat dit niet te onthouden is. Ik wil alles nog een keer kunnen herbeleven want we zien onszelf niet nog een keer naar Peru gaan. Dees, inmiddels ben ik knalrood in mijn gezicht, want de zon brandt genadeloos en door de wind merk je dit helemaal niet. Karin ik denk dat het de oma was van het kindje maar zeker weten doe ik het niet, want de mensen zijn hier moeilijk te schatten. Leuk hé Maja om de dingen terug te zien die jezelf ook hebt gezien en beleefd. Ja Marijke, ik kan het niet laten om al die prachtige kindjes te fotograferen, kun je met deze nieuwe foto’s ook weer zien. Wat een geweldige koppies allemaal.

Vanavond was iedereen te moe om in het dorp te gaan eten en zijn we lekker in het hotel gebleven. Onder het eten hoorden we iets tikken op het dak, wat denk je hagelt het! Zo dit blog plaatsen en naar bed want morgen gaat om 6.00 uur de wekker en hebben we een busreis van 400 km voor de boeg.

2013-10-12 het Titicacameer