Vanmorgen hebben we om 7.00 uur de camping verlaten om 540 kilometer te rijden naar Whistler wat ten noordwesten van Vancouver ligt. Nog even een laatste blik op de zee en daar gingen we. Er hing gelukkig geen mist en het was rustig op de weg. Als eerste moesten we rijden naar Nanaimo waar we de ferry zouden moeten nemen. Wat ik steeds vergeet te vertellen is hoe idioot de fietspaden zijn. Je mag namelijk ‘gewoon’ op de vluchtstrook naast de weg rijden. Of het nu een weg is waar je 120- of 80 kilometer per uur mag rijden, je mag er fietsen. Er staat zelfs een fiets op de vluchtstrook afgebeeld. Soms moet je als fietser naar rechts en dan moet je oversteken op de plek waar het verkeer de weg opkomt.

Er staat dan op een bordje dat je de veiligheid in acht moet nemen tijdens het oversteken, dat lijkt me wel. Het is niet zo dat je hordes fietsers ziet, maar toch kom je ze regelmatig tegen. Bizar. Verder hebben ze een soort richels gemaakt in de witte streep rechts van de rijbaan. Als je hier met je wielen overgaat dan maakt dit een heel vervelend geluid. Op zich handig, want A: mocht je in slaap sukkelen dan wordt je vanzelf van het geluid wakker, B: je rijdt geen eventuele fietsers overhoop en C: je blijft keurig in het midden van je rijbaan rijden.

Rond 12.00 uur waren we in Nanaimo en konden we weer 155 dollar aftikken om naar de overkant te varen. ’s Morgens al voor 150 dollar getankt, het gaat hard met de dollars. De boot vertrok om 13.00 uur en zou er anderhalf uur over doen. Het was een mooie tocht want er valt genoeg te zien onderweg. In de verte zie je steeds wat kleine eilandjes liggen. Op een gegeven moment zag je vanaf het water Vancouver (de stad) liggen. Mooie foto gemaakt want het was wat heiig (schrijf je dat zo?) en alles op de foto lijkt daardoor in dezelfde kleur blauw te zijn, de lucht, het water en de contouren van de stad. Om half drie mochten we weer naar de camper om van de boot af te rijden, het is echt verbazingwekkend hoe snel al die auto’s, vrachtwagens en campers van zo’n boot zijn. Op weg naar Whistler. De weg gaat omhoog en omlaag en heeft veel bochten. Recht voor ons uit zijn de hoge bergen al te zien. Alles heeft hier dubbele namen, de Engelse- maar ook de Indiaanse naam (die onuitspreekbaar is). In 1860 gaven Britse onderzoekers, wat nu bekend staat als Whistlers mountain deze berg de naam London Mountain. Wanneer de berg Whistler Mountain is gaan heten kon ik niet terugvinden.