Vanmorgen om half 8 opgestaan, met een gezonde dosis spanning. Het para-gliden kan nog steeds afgezegd worden want het ligt volledig aan de wind. Deze moet voor een take off, west of noordwest zijn. Buiten kijkend ziet het weer er in onze ogen goed uit maar wij zijn geen vliegers. Om half negen kun je hier aanschuiven voor het ontbijt en als we beneden komen zitten Jet en Anita al aan tafel. Karin jij vraagt of Vila Mina nou een hotel of een villa is. Het is een hotel maar we hebben al ontdekt dat elk klein hotel hier begint met de naam Vila. We kunnen hier inderdaad alleen maar ontbijten. Wisten we van te voren en wilden we ook. Hoe leuk is het om steeds ergens anders te eten. Omdat we 8 km van de plaats Ohrid zitten en je een taxi nodig hebt om er te komen, eten we al een paar avonden bij restaurant Dionus, ha ha ha. Het eten is er erg lekker, de eigenaren zijn ontzettend aardig en het is 50 meter lopen. We kiezen dus gewoon voor het gemak. Dees, jij vroeg of we nou gingen para-sailen of para-gliden. Het laatste dus, ik schreef het gisteren fout op.

Om iets voor negenen staan we aan de kant van de weg. We zijn niet gebeld dat het niet doorgaat. Klokslag 9 uur komt er een auto aangereden met drie jonge mannen van xskyland (in 2020 bleek website niet meer te bestaan) Ze stappen uit en stellen zich voor. Wij mogen de zitplaatsen en twee van de jongens moeten in de achterbak tussen de vliegspullen! Arme jongens, we moeten nogal een eindje de bergen in van het natuurreservaat Galacica. Na een minuut of 20 zijn we op 1160 meter hoogte en wordt de auto geparkeerd. Dit is de plek waar we gaan springen. Jet en ik zullen als eerste gaan, daarna gaan we met de spullen weer naar boven zodat Ron kan vliegen. De derde man die mee is, is de chauffeur. Anita zou het ook wel gewild hebben maar heeft te veel last van haar rug en blijft met Ron achter. Na de uitleg (die eigenlijk alleen maar inhield dat we moeten rennen zolang zij dat zeggen) word ik als eerste in het harnas gesjord. Ondertussen wordt de parachute uitgelegd. Alle zekeringen worden gecontroleerd en ik word vastgegespt aan de vlieger.

Oei, nu wordt het echt. We moeten een meter of 10 omlaag rennen, waarbij mijn vlieger constant roept, run, run, keep on running. Je word eerst naar achter getrokken omdat de parachute omhoog komt en dan moet je door rennen. Het is een heel gek gevoel want op een gegeven moment ben je nog aan het rennen maar dan gaan je benen in het luchtledige en blijk je al te vliegen. We zullen 940 meter lager weer landen. Vlak voor het loslaten van de grond bleef mijn schoen achter een steen hangen, de schoen bleef nog net aan mijn tenen hangen. Oh god dacht ik straks ben ik mijn schoen kwijt en moet ik landen op een schoen en een sok. Na wat gefriemel kreeg ik gelukkig mijn schoen weer helemaal over mijn voet, pfff wat een opluchting. Daarna kon het genieten beginnen. Wauw, het voelt gelijk fantastisch.

Je kunt niet beschrijven hoe het voelt om zo door de lucht te zweven en zulke magnifieke uitzichten te hebben. De bergen om je heen, het meer onder je, echt zo mooi en zo heerlijk. Je voelt je zoals een vogel zich moet voelen (denk ik). Ik krijg een fototoestel in mijn handen waarvan het schermpje kapot is, maar maak maar zoveel foto’s als je wilt, zei de vlieger. Zo gezegd, zo gedaan, ik heb in het wilde weg maar op de knop zitten drukken. Na enige tijd zag ik de grond steeds dichterbij komen. De vlieger vertelde me dat ik bij het landen weer goed naar hem moet luisteren en gaan rennen wanneer hij het zegt. Het moment was daar, er werd weer ‘run, run’ geroepen, ik struikelde en viel achterover bovenop mijn buddy. Ik schaamde me dood want hij ving natuurlijk de grootste klap op. Heel beleefd zei hij dat het helemaal niet erg was, als ik maar niets mankeerde. Ik mankeerde niks. Oh ja, voor diegene die dit lezen en het nooit zouden durven, de vliegers hebben voor de zekerheid ook nog een extra parachute op hun rug zitten. Ik zou zeggen, als je de kans krijgt, pak hem met beide handen aan. Het is een onbeschrijflijke ervaring. Eenmaal op de grond hoorde ik nog steeds alleen maar de stilte, onderbroken door insecten- en vogelgeluiden, indrukwekkend.