Na de koffie gaan we op weg naar de markt die beroemd is om zijn verse groente en fruit. De weg er naar toe zit vol kuilen en is eigenlijk geen weg te noemen, bizar aan de ene kant al prachtige huizen en gebouwen en aan de andere kant geen fatsoenlijke weg. Inmiddels is het gaan regenen en ook flink hard. Tja, we zijn inmiddels bij de markt gearriveerd en de straat ligt vol water, alles speelt zich af in de open lucht. We staan niet te springen om de bus te verlaten maar het is wel de bedoeling. Oke jassen aan en hup de regen trotseren en naar buiten. Binnen een mum van tijd zijn we zeiknat.
Hoe leuk de markt ook is en hij is enig, als je zo nat bent en je loopt door de piesregen dan vind je het al snel niet zo leuk meer. Kristina onze gids, (een Macedonische die uitstekend Nederlands spreekt) besluit in overleg met ons van de markt weg te gaan en een kerk te gaan bekijken. Deze hebben ze recent opgeknapt en we kunnen niet anders zeggen dan dat deze prachtig was. Over een nieuwe goed begaanbare weg gingen we naar Korze, een dorpje waar we zouden lunchen. Onderweg zagen we de ene ezel na de andere. Ook zie je mannetjes slapend in het veld met naast zich een ezel en een koe. We komen echt in armer gebied. In het dorp aangekomen blijkt er een prima restaurant te zitten. Als vooraf kregen we een heerlijke salade met Fetta en daarna mocht je kiezen uit vlees of vis. Ik ben blij dat ik niet voor het vlees heb gekozen want dat bleek een enorme dikke speklap te zijn die Ron overigens erg lekker vond. Ik kreeg een stuk gefrituurde karper te zijn die ook erg lekker was. Inmiddels was de regen opgehouden. Na de lunch weer in het busje (die echt gemaakt was voor Macedoniërs, god wat had je weinig ruimte voor je benen) op weg naar Pustec.
Van de voor- en achterkant. Het vrouwtje wat er bij stond ging in de schuur staan tot wij klaar waren met de ezel op de foto te zetten.
In het dorp gaan we op bezoek bij opa (die juist weer heel graag op de foto wilde). Opa is 91 jaar en 60 jaar lang de weerman van Albanië geweest. Geweldig, hij hield niet op met praten en vertelde dat hij dan vrijwel niets meer zag en heel slecht hoorde maar dat hij verder nog heel gezond was. Zijn vrouw (die wij niet te zien kregen, is 89). Hierna mochten wij zijn huisje zien. Op de begane grond was een klein kamertje met twee stoelen en een bank. Daarachter was nog een kamertje maar daarvan zat de deur dicht. Op de bovenverdieping waren de twee kamertjes die er waren ingericht als museumpje. Dit heeft de kleinzoon opgezet en hij beheert het ook. In deze kamertjes heeft hij het leven uitgebeeld onder het communisme (denk aan hoe wij meer dan 100 jaar geleden leefden).
Kristina wist dat ik graag iets wilde hebben voor mijn souvenirs-kastje, echter we zouden geen winkeltje tegenkomen. Ze zei dat ik misschien wel iets van het museumpje mocht kopen. Niet te geloven dat mocht nog ook, maar het was allemaal veel te groot. Opeens zag Kristina twee kleine slofjes hangen (echt ter decoratie). Zij vroeg of ik die mocht kopen, Ze hingen aan een touwtje en zien er zeer fragiel uit. Na enig nadenken, ze blijken 70 jaar oud en uit de communistische tijd te stammen mag ik ze voor het geweldige bedrag van 5 euro kopen. Gezien ze gemiddeld 120 euro per maand verdienen, is dit voor hen wel veel, voor mij natuurlijk niet. Enfin, ik ben als een kind zo blij.
We verlieten onze weerman en het dorp en gingen weer op weg naar Macedonië, waar bij de grens zich weer hetzelfde ritueel afspeelde. Helaas begon het weer flink te regenen terwijl we nog omhoog gingen in de bergen, we klommen (met de bus natuurlijk) tot ruim 1600 meter hoogte, want dan zouden we een prachtig uitzicht over het meer hebben. Helaas was er door de regen praktisch niets te zien. We zijn het busje niet eens uit gegaan. Al met al wel een hele leuke dag gehad met heel veel indrukken. Zoveel dat we na terugkomst in het hotel tegen 19.00 uur geen zin meer hebben om naar het restaurant te gaan voor het eten. We hebben wijn, fris, chocolade en chips op de kamer en we besluiten dat dit onze maaltijd gaat worden. Het is stil in het hotel nu de meiden weg zijn, die, lieten ze via de app weten, inmiddels in Nederland zijn maar een enorme vertraging hebben gehad.
Gisteren heb ik het boek ‘ het meisje in de trein’ uitgelezen (goed boek) en ben ik begonnen aan het nieuwste boek van Camilla Lâckberg. Zat er gelijk in dus daar ga ik nu lekker verder in lezen. Ben wel een uur met dit blog bezig geweest dus hup nu ga ik me ontspannen. Ben benieuwd naar het weer morgen, heb al in de gaten dat de voorspellingen steeds niet echt kloppen.
