Ron en Marianne op reis View Article

Met een Nissan patrol de bergen in. Gisteren ging onze jeepsafari niet door vanwege te weinig aanmeldingen, dit hoorden we op vrijdagavond laat, per mail. Oh wat jammer wat gaan we dan morgen doen? Nou het werd een stralend warme dag en die hebben we hier nauwelijks gehad, dus de keus was snel gemaakt, we bleven lekker bij het zwembad. Vandaar geen blog gisteren. Het was een uiterst luie dag, waarin we gelezen en gegeten hebben. Ron heeft nog gezwommen maar ik zag daar absoluut geen heil in, want ik denk dat het water in het zwembad nog geen 15 graden was! Ilja, de enorm vriendelijke hotelmanager vond het jammer voor ons dat we de bergen niet in konden. Hij had een idee, als er nog 2 of 3 mensen mee zouden gaan kon hij ons de bergen wel laten zien. We hadden al een paar gesprekjes gehad met een koppel en haar zus en zij wilden ook graag mee. Oke, Ilja zou het regelen. Vertrek vandaag rond 10.00 uur.

Vanmorgen stond er Nissan patrol buiten op ons te wachten. Eerst maar ontbijten. Ron ging de auto even bekijken. Deze zag er uit alsof hij al vele ritten in de bergen had gemaakt, erger was naast de chauffeursplaats bleken er maar 3 zitplaatsen te zijn en we zijn met z’n vijven!! Ron vroeg aan Ilja hoe we dat gingen doen. “No problem” vond Ilja, er konden er drie op de achterbank, één naast de chauffeur en één in de achterbak, daar zou hij wel wat kussens van de bank bij het zwembad leggen. Nu was het wel zo dat twee van onze medepassagiers 78 jaar zijn. Super leuke mensen maar geen 20 jaar. Nou vooruit maar, we zien wel hoe dit gaat aflopen. Peter mocht voorin omdat hij de langste is, Agnes, haar zus en ik gingen met z’n drieën op de achterbank en Ron ging in de achterbak, tussen het water, de Raki en de wijn. Bij het instappen zagen we ook nog een enorme barst van links naar rechts in de voorruit. Gordels kennen ze niet en doen ze ook niet aan. Oké, we laten het lekker over ons heenkomen en om 10 uur vertrokken we.

We rijden een stukje over de hoofdweg maar al snel slaan we af een bergweg in. Nou ja, een weg, een karrenspoor. Mijn god, we werden door elkaar gehusseld en vlogen door de auto heen en weer. Ron zijn hele lijf kreeg opdonders omdat hij gewoon op de stalen vloer zat, tegen een kussen geleund van de bank van het zwembad. Daarentegen was het wel geweldig mooi. De natuur is nu op zijn mooist in de bergen, overal bloemen en loofbomen die nu nog prachtig groen zijn. Na enige tijd kwamen we op een soort bergweide. Hier stond een piepklein kerkje en liepen paarden en koeien rond.

In de hele omgeving was geen mens te zien. Na wat foto’s gemaakt te hebben stapten we weer in. Weer verder op het karrenspoor, de auto kreeg het ook zwaar te verduren, af en toe dachten we dat we zouden omkiepen. Hierna weer een stukje over een normale weg, waar we gestopt zijn op de plek waar we met de paraglider omlaag zijn gegaan. Onderweg Raki en rosé gedronken, ha ha ha en dat om elf uur in de ochtend. We zijn opnieuw offroad gegaan en reden nu gewoon door het gras, omhoog en omhoog tot bijna 2200 meter. Wat een fantastische uitzichten. Vanaf het hoogste punt hebben we een prachtig uitzicht op het Prespa lake. Ilja laat ons zien dat bij het naar links kijken we Macedonië zien, naar rechts Albanië en nog meer naar rechts ligt Griekenland

Hij laat ons ook nog een granaat zien die hier ligt vanuit de eerste wereldoorlog. Volgens hem kan hij niet meer ontploffen vandaar dat we het wel aandurfden om hem op te pakken en er mee op de foto te gaan. We komen nog een kudde koeien tegen met twee herders en hun drie honden, voor de rest is er veel gezoem van insecten, schitterende vergezichten, heel veel bloemen (van paardenbloemen tot blauwe druifjes, bosviooltjes en zelfs edelweiss) en voor de rest niets dan een zeer aangename stilte. Hier hebben we weer een stukje van Reneé achter gelaten.

Het stuk waar de koeien staan lijkt op een alpenweide, wat een afwisseling van natuur in deze bergen. Inmiddels is het al kwart over twee. Ilja vraagt of we zin hebben om te lunchen. Jaha, lekker. Oké, we mogen kiezen of terug naar Ohrid of naar iets voorbij Orhid naar het plaatsje waar hijzelf woont en waar hij een goed restaurant weet. We kiezen voor het laatste. Goed zegt Ilja dan moeten we nog ongeveer anderhalf uur rijden!!! Onderweg naar zijn dorp vertelt Ilja dat het zijn droom is om een huis in de bergen te hebben en daarom heen een kudde schapen, de liefde voor de natuur straalt van hem af. We bonken en klotsen weer verder. We komen nog één keer mensen tegen die aan het picknicken zijn. Op een vuurtje staat een grote schaal met deksel, zij willen wel laten zien wat daar inzit. Het lijkt een soort hartige taart, ziet er erg lekker uit.

Tegen vieren, na door een heel erg modderig pad bijna soms steil naar beneden gereden te zijn, komen we in het dorp aan. Ilja besluit om ons na het eten met een andere auto terug te brengen. Eigenlijk met twee auto’s, zijn broer zal ook rijden. We komen bij een woonhuis aan en daarachter blijkt een waanzinnig leuk restaurantje. Buiten werd voor ons de tafel gedekt en we werden vergast op een heerlijke salade, daarna een grote schaal met een soort bladerdeeg hapjes, spinazie, en allerlei schaaltjes er omheen met geroosterde paprika, gemalen paprika en uitjes etc, het was ontzettend lekker. We zaten al tamelijk vol toen bleek dat er ook nog twee schalen met lamsvlees, gebakken aardappelen en wederom spinazie op tafel werd gezet! Ook dit smaakte heerlijk. Nog was het niet klaar, we kregen nog een toetje, het leek op baklava maar dan met walnoten. Tijdens het eten hebben we een heerlijke witte wijn gedronken, bier, cola en water. Als afsluiting kwam er sterke Turkse koffie en voor mij thee. Wauw, we zaten stampvol. We hebben met z’n zessen een fantastische maaltijd gehad, inclusief het drinken voor het enorme bedrag van 60 euro totaal.

Het weer was goed vandaag, niet te warm en soms dreigde er regen. Het bleef bij dreigen. Prachtig weer voor de tocht die we gemaakt hebben. Om kwart over 6 kwamen we gebroken aan in het hotel. Elk botje in ons lijf voelen we en Ron voelt überhaupt geen botten meer. Maar wat een fantastische dag, we hadden het geen van allen willen missen. We hebben onderweg ook erg gelachen met elkaar en kunnen terugkijken op een tocht die de meeste toeristen niet zullen maken. Eerst gaan we onder een hete douche om ons wat meer mens te voelen. We voelen ons wel schuldig want in ons vaste restaurantje zouden we moussaka gaan eten. Dit moeten ze een dag van te voren weten, maar het is nu onmogelijk om nog te gaan eten.

Voor Ilja is het “No problem”, op weg naar huis zal hij uitleggen waarom we niet komen. Nu moest ik mezelf dwingen om dit blog te schrijven, ben altijd weer blij als ik het wel gedaan heb. Straks de foto’s uitzoeken en dan kan het geplaatst worden. Morgen moeten we weer vroeg op om met Georg de taxichauffeur de hele dag op stap te gaan. Oh ja Karin jij vind het er zo stil op de foto’s uitzien, dat klopt niet helemaal ( behalve vandaag). Er zijn redelijk wat toeristen maar ik probeer altijd foto’s te maken zonder deze mensen er ook op te zetten.

2015-05-31 De bergen in