Jammer was weer dat we op een gegeven moment Izmir voorbij vlogen ( waar wij moesten zijn) op weg naar het zuiden. We kregen een tussenlanding op een klein vliegveld genaamd Gazipasa ( ik had er nog nooit eerder van gehoord). Het blijkt in de buurt van Alanya te liggen. Er stapten passagiers uit, er werd getankt en er stapten nieuwe passagiers in ( waar de vakantie weer voor op zat). Daar gingen we weer de lucht in om ongeveer drie kwartier later te landen in Izmir. Zo vanuit de lucht te zien is dat een behoorlijke grote stad.

De douane verliep vlot en ook lagen onze koffers al snel op de band. Eenmaal het vliegveld af zagen we een meneer staan met onze naam op een bordje. Hij zou ons naar het Pension brengen. Hij reed uitstekend maar wel hard! De reis duurde bijna 5 kwartier en jaaa tegen half een kwamen we aan. Pfff wat een reis. We kregen de kamer te zien. Netjes maar erg sober, geen koelkastje, geen mogelijkheid om koffie of thee te maken. Daarna nog even naar het terras.

Op onze vraag of er misschien nog eten was, werd er voor ons soep opgewarmd met stokbrood, smaakte heerlijk. Er werd ons uitgelegd dat wij zelf drank uit de koelkast konden pakken en dat we dat af moesten tekenen. Wilde je wijn dan zet je je naam op de fles en vul je op de lijst in dat je geen glas maar een fles hebt gepakt. Met een heerlijk wit wijntje en een biertje kwamen we in een heel leuk gesprek met een oud journalist van het Parool en zijn zoon, ook journalist met als aandachtsgebied het Midden Oosten. Tja tegen twee uur leek het ons een goed idee om toch maar eens naar bed te gaan ( de waarheid gebied me te zeggen dat we wel de tijd een uur vooruit hadden moeten zetten). Waar we heerlijk hebben geslapen en de volgende dag rond tien uur besloten dat het eigenlijk best wel tijd werd om te gaan ontbijten.