Tijdens het avondeten hebben we nog wel verschrikkelijk gelachen. Er logeert hier een dame die door iedereen een beetje gemeden wordt. Best wel zielig want ze is alleen, maar als je met haar praat dan krijg je al de kriebels van haar stem en dan heeft ze vaak ook nog wat te klagen. Ze vertelde dat aan tafel dat ze graag zingt en dat haar zanglerares haar verteld had dat ze best wel kon kiezen voor een zangcarrière, zowel klassiek als modern. Ze durfde het niet aan om een goed betaalde baan op te zeggen. Goh zei Evelyn (eigenaresse van het pension, die ’s avonds regelmatig mee eet aan tafel) misschien kun je iets voor ons zingen.
Dat wilde ze wel, haar telefoon werd tevoorschijn gehaald en een speakertje en daar ging ze in vol ornaat staan zingen, maar het klonk zo afschuwelijk en bij tijd en wijle zelfs vals dat niemand elkaar aan durfde te kijken, bang om in de lach te schieten. Wat erg als je denkt dat je een talentvolle zangeres bent en het is niet om aan te horen. Na een klein applausje vroeg niemand of ze misschien nog wat wilde zingen en ging ze weer zitten. Eigenlijk was het verschrikkelijk genant.