Het klinkt zo oudbollig maar gisteravond zeiden we om 9 uur ’s avonds tegen elkaar, we zijn moe en zijn we gewoon lekker naar bed gegaan waar we als een blok in slaap vielen, hahaha. Dit betekende wel dat we om half zes klaarwakker waren. Het begint dan licht te worden buiten. In het plafond zit een dakraampje waarvoor geen gordijntje zit, wel jammer dat het melkglas (plastic) is, anders hadden we vanuit ons bed naar de sterrenhemel kunnen kijken. Ron is er uit gegaan en ging als eerste onder de douche. Ik bleef nog lekker liggen en dat kwam goed uit, had het water voor de douche weer tijd om op te warmen want ik wilde ook mijn haar wassen. Ik wilde natuurlijk niet opeens onder een ijskoude straal staan. In bed mijn eerste kop thee van de dag genuttigd. Gek dat met zo weinig doen toch de tijd nog zo snel gaat. Om 8 uur zaten we gewassen en gestreken aan het ontbijt. Daarna alles afgekoppeld en gingen we op weg naar een nieuwe camping die in de buurt van Visalia en dus het Sequoia National Park ligt.

Er waren twee routes om uit te kiezen, één via de snelweg en een toeristische route. We gingen voor de toeristische. Het was een weg met veel bochtjes en veel hillie billie dorpen. Jongens ik zou hier niet in een dorp willen wonen, de huizen lijken het meest op houten caravans en zijn niet alleen slecht onderhouden maar meestal ook in de meest afschuwelijke zandkleur geschilderd. Opvallend is dat er bij de slecht onderhouden huizen wel vaak een prachtige auto voor de deur staat. Ik zou toch liever een groter huis hebben. Wat ook opviel is dat al die piepkleine dorpjes waar we doorheen reden wel allemaal een museum hadden. Na één van de dorpjes bleek de weg die wij moesten hebben sinds 29 april afgesloten te zijn. Gelukkig gaf de routeplanner een alternatieve route aan (waar zouden we zijn zonder routeplanner). Deze weg was goed te rijden maar was kilometer na kilometer alleen maar iets glooiend met veel geel gras en veel eikenbomen.

Dit vind je 10 kilometer mooi en daarna wordt het toch vrij snel ééntonig. Gelukkig hadden we nog eenmaal een mooi uitzicht.In dit landschap stonden af en toe wat koeien en voornamelijk kerken. Hier ben ik nog het meest verbaasd over, waar wonen de mensen die naar deze kerken gaan. Ik kon in dit landschap geen dorp ontdekken. De weg leidde naar een snelweg die we, helaas pindakaas, nog 150 kilometer moesten volgen.