Ron en Marianne op reis View Article

Gisteravond hebben we de laatste delen van een Noorse detective zitten kijken, die Ron via Netflix gedownload had. Voor de liefhebber van detectives de serie heet Quicksand en is zeer de moeite waard. Zoals jullie aangeven het leuk te vinden om het blog te lezen, zo leuk vind ik de reacties. Grappig idee dat als wij het blog plaatsen het bij ons in de avond is en bij jullie bijna ochtend, terwijl ik jullie reacties ook in de ochtend lees maar dat het dan bij jullie ver in de middag is. Ron heeft de slaapkamer afgeplakt met vuilniszakken, de ramen dan, er hangen lichte plissé gordijnen en hij houdt niet van hele lichte slaapkamers , mij maakt het niet uit, als ik de wc maar kan vinden.

Na een goede nachtrust reden we net even na 8 uur de camping in Bakersfield af, om aan een rit van bijna 400 kilometer te beginnen naar Death Valley. De rit gaat vrijwel in het geheel door de Mohave woestijn en wat is die imponerend en indrukwekkend tegelijk. Droog, dor en toch opeens weer prachtige gele bloemen. Dan weer bergen, dan weer zand. Er gaat maar één weg door deze woestijn en hoe verder we rijden hoe rustiger deze weg wordt. Ron zorgt er wel voor dat de tank goed gevuld blijft. Je zult hier maar stranden. Ondanks dat we zo’n stuk moeten rijden verveelt het ons geen moment.

Elke 100 kilometer is er een tankstation met wat eet-tenten en veel vergane glorie. We zijn diverse malen motels tegengekomen die niet meer als zodanig in gebruik zijn en maar een beetje staan weg te rotten. Toch is dit wel het Amerika wat ik me had voorgesteld en ik vond het bijzonder om zulke afstanden te rijden en zo weinig mede weggebruikers tegen te komen. Wel zijn we langs de kant van de weg een zwarte gier tegengekomen. De lunch hebben we bij Taco Bell genuttigd, het is Mexicaans (dat vermoedden jullie waarschijnlijk al, gezien de naam) en smaakte prima. Als je zo kilometer na kilometer door de woestijn rijdt is het moeilijk voor te stellen dat hier ergens een camping moet zitten.

Op een gegeven moment stuurde de routeplanner ons toch de weg af, een minuscuul dorp in. Aan een voorbijganger gevraagd of er hier een camping is en ja die is er, even nog 100 meter doorrijden. Er staan welgeteld twee campers en de rust is oorverdovend. We krijgen een mooi plekje en de sleutel van het zwembad dat gevuld word uit een natuurlijke bron.!! Snel zwemkleding aangetrokken en jaaaa daar plonzen we in het water. Het water is zeker 35 graden maar dat vind ik helemaal niet erg want ik hou niet van koud water. De naam hotspring is dus echt van toepassing. Het is enorme vergane glorie maar oh wat lekker om zo even in het water te liggen. We hebben nog een vlinder gered die het water in was gevlogen en er niet meer zelfstandig uit kwam. We zien hier verschillende soorten vlinders. We knapten er heerlijk van op.

We kregen nog de slappe lach want toen Ron bukte om zijn handdoek te pakken bleek dat zijn geliefde Speedo zwembroek aan de achterkant redelijk vergaan was. Die kon gelijk in de prullenbak. Terwijl ik dit blog weer bijwerk is Ron naar het dorpje gewandeld om waspoeder te kopen. Daarna wat was bij elkaar gezocht en op naar de wasmachine waar het ons beide toch nog enige tijd kostte om uit te vinden hoe dat ding nou precies aan ging, maar het is gelukt!!

We dachten trouwens dat we de laatste 50 kilometer al door Death Valley reden maar dit bleek niet zo te zijn. Morgen voordat we op weg gaan naar Las Vegas maken we een omweg en gaan we onder andere de beroemde zoutvlaktes bekijken. Inmiddels is het alweer na vijven en gaan we de dag verder invullen met foto’s uitzoeken en lezen. Tot later.

2019-05-09 door de Mohave woestijn