Ron en Marianne op reis View Article

Gisteravond zijn we gaan eten bij Whiptail Grill, waar we de avond ervoor niet meer terecht konden. Het bleek een Mexicaanse eetgelegenheid te zijn en we hebben zelden zo lekker Mexicaans gegeten, daarbij werden we ook nog eens enorm aardig geholpen. Dat was een mooie afsluiter van een hele fijne dag. Omdat we maar één dag in Bryce zullen staan, gingen we weer redelijk op tijd op pad. Het is niet heel erg ver van Zion vandaan maar de weg gaat het eerste stuk nog door de bergen en dat betekent geen snelheid. De weg stijgt sterk via een aantal scherpe haarspeldbochten en heeft terecht de benaming Scenic Byway gekregen, vanuit elk stukje van de weg heb je prachtige uitzichten over Zion Canyon.

Onderweg passeer je twee hoog in de rotsen gelegen tunnels die een totale lengte hebben van ongeveer 4 kilometer. Na ruim 7 kilometer kwamen we bij de eerste van twee in 1930 aangelegde tunnels. Omdat de tunnel erg smal is, moeten bestuurders van voertuigen van meer dan 2.40 meter breed en/of meer dan 3.40 meter hoog, zich vooraf melden bij de ingang van het park. De rangers zorgen dan dat het tegemoetkomende verkeer wordt tegengehouden, zodat je de volle breedte van de tunnel kan gebruiken. Het is heel gek om door zo’n pikdonkere tunnel te rijden, gelukkig heb je dus geen last van tegenliggers en kun je echt in het midden rijden.

Na de tunnels volgde er nog een stuk door de bergen en plotseling rijden we door een stuk totaal vlak land. Het landschap wisselt hier snel net als de temperatuur. Onderweg staan er i.p.v. gewone borden, knipperende borden i.v.m. overstekende herten. Waarschuwen doen ze niet voor niets, we komen in het land naast de weg drie hertjes tegen maar helaas ook twee keer een doodgereden exemplaar. Treurig om zo’n mooi beest dood langs de kant van de weg te zien liggen. Na een kleine 10 kilometer verkeerd gereden te hebben komen we rond 12 uur aan bij Trailerpark Ruby’s Inn. Deze camping ligt in het natuurpark zelf. We krijgen een mooie plek aangewezen en besluiten om direct na het installeren van de camper de shuttlebus te nemen, het park in.

Wat wetenswaardigheden: Bryce Canyon ligt in het zuidwesten van de staat Utah. Het is een Nationaal Park sinds 1928. Het ligt ongeveer 2700 meter boven zeeniveau en is daarom veel minder warm dan in de lager gelegen gebieden in Utah. Tijdens de winter is het hier erg koud (soms tot -30 graden). Van oktober tot april is de kans op sneeuw heel groot. De wegen worden sneeuwvrij gehouden maar de wandelpaden zijn dan vaak afgesloten. Ook tijdens de lente is het weer erg onvoorspelbaar. Overdag kan de temperatuur aangenaam zijn maar ’s nachts vriest het meestal nog. Er kunnen zelfs dan nog sneeuwstormen voorkomen.

Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amfitheaters. De wanden daarvan bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. In de amfitheaters staan talloze zeer grillig gevormde rotsformaties in allerlei kleurschakeringen, variërend van wit, pastel roze, oranje en rood tot knalrood. Het is niet de normale regenval die tot de erosie heeft geleid maar een combinatie van winderosie, watererosie en ijserosie. Ze zijn ontstaan doordat zachter gesteente door de combinatie van deze drie factoren langzamerhand verwijderd werd van de rotsen, waarna alleen het hardere gesteente achterbleef in de vorm van pilaren (hoodoos).

Met de shuttlebus reden we langs een weg omzoomd door bossen, je hebt dan nog geen idee wat je te zien gaat krijgen. We rijden door tot het eindpunt en wat je dan te zien krijgt is onvoorstelbaar mooi en bijzonder. Opeens kijk je tegen een hele speciale rotsformatie aan, en dan weet je ook gelijk waarom het het Amfitheater wordt genoemd. Welke kant je ook opkijkt, je ziet de grillig gevormde hoodoos, in allerlei kleuren en maten. Er zijn een aantal uitkijkpunten gemaakt waar je een heel goed overzicht hebt en prachtige foto’s kunt maken. Wat is het toch jammer dat foto’s maar een greintje van de werkelijkheid weergeven. We besluiten een korte trail te lopen. We lopen op bijna 3000 meter hoogte zonder een reling of hek. Je moet hier geen hoogtevrees hebben. Soms als ik wat dichter naar de rand ga voor een foto voel ik het toch wel in mijn maag.

Ondanks dat de trail niet zo lang is, is hij wel inspannend, heuveltje op, heuveltje af. Maar wat een uitzichten, dan kun je nooit uitleggen alleen maar ervaren. Beneden aangekomen besluiten we dat we voldoende hebben gezien en nemen we de shuttlebus terug naar de camping. Opeens voelen we dat we de laatste dagen ons lijf toch wel geweld hebben aangedaan, alles maar dan ook alles doet zeer. We gaan heerlijk een uurtje slapen.

Bij de receptie was gevraagd of wij misschien een country en western avond wilden bijwonen, zang en eten. Nou dachten we laten we dat maar doen. Om 7 uur ging de zaal open, het was 10 minuten van de camping vandaan. Het was een beetje van der Valk op zijn Amerikaans. Aan het eten mankeerde niet veel (hoewel we gisteravond vele malen lekkerder hadden gegeten) maar aan de muziek des te meer. Sommige liedjes werden best wel aardig vertolkt maar er waren ook liedjes bij die totaal werden verkracht. Hoewel de aanwezige Amerikanen daar denk ik een andere mening over hadden. Er werd volop gefilmd en driftig geklapt.Wij besloten dat we voldoende hadden gezien en gingen lekker terug naar Minnie Winnie de camper. Per slot moet het blog weer bijgewerkt worden en dan is er ook nog tijd om te lezen. Morgen weer een aardig eindje rijden voor de boeg naar Lake Powell in Page Arizona.

2019-05-14 Bryce Canyon