Ron en Marianne op reis View Article

Ja, we zijn er nog. Ondanks alle voorbereidingen lijken de Navajo indianen nog geen vredespijp te hebben gerookt met AT&T. Kortom dramatisch internet en daarom wat vertraging. Na een koude nacht waarin we de verwarming hebben aangehouden zijn we vanmorgen op weg gegaan richting Lake Powell. Het eerste deel was de weg weer terug naar Zion. We dachten even dat we weer door de Carmel tunnel moesten, maar nee vlak ervoor moesten we afslaan. Wel kwamen we helaas de twee dode herten weer tegen langs de kant van de weg. Ik had gedacht dat die wel opgeruimd zouden zijn.

We reden langs een groot bosgebied wat bij nazoeken het Dixie National Forrest bleek te zijn. Het is het grootste bosgebied van Utah en 8000 km2 groot. Het schijnt een heel mooi gebied voor wandelaars te zijn. Bij het er doorheen rijden kwamen we ook een paar prachtig roodgekleurde bergen tegen. Het werd warmer en warmer en we kwamen steeds meer in de woestijn. Het blijft wennen dat we per dag met andere temperaturen te maken krijgen. De camping was snel gevonden en ligt in het Glen Canyon National Park, vlakbij Lake Powell. De Glen Canyon is een diepe kloof die werd uitgesleten door de Colorado rivier. Lake Powell is het op één na grootste stuwmeer van de Verenigde Staten. Het dankt zijn bestaan aan de aanleg van de Glen Canyon Dam, waardoor de Glen Canyon vol liep met water. Het meer ligt gedeeltelijk in Utah en in Arizona.

Wij zitten vlakbij de plaats Page en dat ligt op de grens maar is Arizona. De camping is mooi opgezet en er zijn erg ruime plaatsen. Nadat we alles weer geïnstalleerd hadden ben ik eerst de was gaan doen, lekker weer schone lakens vannacht. Daarna zijn we naar de Marina gelopen waar we een boottocht voor op Lake Powell willen afspreken. Dat was nog een pittige wandeling in de warmte. Boottocht is geboekt voor morgenmiddag 5 uur. We wilden daar gelijk maar in het restaurant eten (we hadden sinds vanmorgen alleen wat yoghurt op). Het was 5 uur wel vroeg maar vooruit moet kunnen. Zei de meneer aan de receptie van de jachthaven dat we van harte welkom waren maar dat we dan nog een uur moesten wachten omdat het restaurant om 5 uur open zou gaan.

Oh nee, het blijkt dat we weer in een andere tijdszone zitten en dat het weer een uur vroeger is. Het is dus 4 uur. We hadden geen zin om te wachten en Ron heeft met wat we nog in de koelkast hadden liggen een lekkere spaghetti gemaakt, smaakte prima. Morgen wordt een drukke dag, dus vanavond lekker lezen en op tijd naar bed. Ik combineer twee dagen in het blog. Internet is heel traag en dan duurt het erg lang om het blog te plaatsen en vandaag hebben we niet veel beleefd. Ik ga wel hard duimen want vanaf morgenavond voorspellen ze veel regen. Als dit al eerder begint kunnen we Antelope Canyon niet in en dat zou dan echt een enorme teleurstelling zijn.

Donderdag 16 mei. Kan het nog mooier, ja dat kan.

Vanmorgen zijn we eerst boodschappen gaan doen. We hebben zelfs nasikruiden gevonden! Er is weer voor een paar dagen eten en drinken aan boord. We gaan rustig aan richting Antelope Canyon. De Antelope Canyon is een zogenoemde slot Canyon: een smalle kloof met hoge, verticale wanden. Dit natuurverschijnsel zie je vaak in droge gebieden, waar tijdens een plotselinge overstroming het water langs zacht gesteente schuurt. Op die manier ontstaan kloven zoals de Antelope Canyon. Een bezoek aan een dergelijke canyon is overigens niet geheel zonder gevaar. In 1997 werden elf mensen in de Lower Antelope Canyon verrast door een modderstroom. Deze onverwachte vloedgolven kunnen plotseling ontstaan na een flinke regenbui verderop. Na het dodelijk incident in 1997 zijn in de canyon meer stalen trappen geplaatst en voorzorgsmaatregelen getroffen, om een dergelijk ongeluk te voorkomen.

Er is een upper Canyon en een lower Canyon. Wij hebben voor de lower gekozen (en dit ook al in Nederland geboekt, wat maar goed was ook. De gids vertelde dat er dagelijks 3000 mensen afdalen in de Canyon en dat er elke dag mensen geweigerd moeten worden). De Lower Antelope Canyon is met zijn 400 meter lengte, een stuk langer dan de Upper Antelope Canyon. Op het moment dat wij aan de beurt waren, kregen we een stempel op onze arm en werden we per 10 bezoekers bij een gids ingedeeld. De Canyons liggen in het Navajo Indianen gebied. Zij hebben een enorm reservaat dat zich over drie staten uitstrekt, New Mexico, Arizona en Utah. Eigenlijk zijn zij een land binnen de USA, zij hebben bijvoorbeeld ook een eigen rechtspraak. De Navajo’s runnen deze canyons.

Onze gids heet Jessy en hij vertelde ons (enige tijd later) dat hij binnenkort vader wordt van een dochter. We gaan op weg naar de ingang en onderweg laat hij ons drie afdrukken zien van dinosauruspoten, jeetje indrukwekkend. Na een korte wandeling kwamen we aan bij een smalle, horizontale spleet waar je makkelijk aan voorbij zou lopen. Waar je de Upper Antelope Canyon gewoon naar binnen kan lopen, moet je hier met een trap 15 meter afdalen. Er werd ons gevraagd om geen foto’s te nemen terwijl we op de trappen staan, i.v.m. eventueel vallen.

Eenmaal de eerste trap af wachtte ons beneden een indrukwekkende omgeving vol bijzondere structuren, gesteente in prachtige kleuren en nauwe doorgangen waarvoor je je letterlijk in allerlei bochten moest wringen om er tussendoor te kunnen glippen. Ook moest je regelmatig nog wat trappen op. Jessy gaf mij nog een fantastische tip hoe ik het fototoestel op mijn telefoon het beste in kan stellen om de mooiste foto’s te maken. Ik kan namelijk met dit toestel ook apart de ISO instellen.

Ik begon dit blog met kan het nog mooier en ja, dat kan. Deze Canyon is één van de mooiste dingen die ik tot nu toe op onze aarde gezien heb. Ik kon niet ophouden met foto’s nemen en was zwaar onder de indruk dat de natuur zoiets moois kan voortbrengen. Het was zo verschrikkelijk mooi. De gids gaf ons alle tijd om foto’s te nemen en geen enkele groep werd door de Canyon gejaagd, integendeel je kreeg alle tijd. Ik hoop dat de foto’s een beetje een indruk geven van hoe ongelooflijk prachtig het was. Op een gegeven moment ging er weer een trap omhoog en opeens stonden weer boven de grond. We hebben ruim een uur in de Canyon doorgebracht. Hier zal ik nog heel veel aan terugdenken!!

Om vier uur waren er bij de Marina (haven) voor de boottocht. Eerst geïnformeerd of de boottocht wel door zou gaan want het ging steeds harder waaien. De regen daarentegen (die voorspeld was) is niet op komen dagen. Ja, de tocht gaat gewoon door. Daar nog even een sandwich gekocht want na het ontbijt hadden we alleen nog maar een appel gegeten en de boottocht zou tot zeven uur duren. Om klokslag 5 konden we opstappen. We zaten lekker op het bovendek en konden volop foto’s maken. Het ging wel steeds harder gaan waaien en op een gegeven moment vlogen de golven over het dek en werden we allemaal drijfnat. Ook deze boottocht was onvergetelijk en ook hier, denk ik, spreken de foto’s voor zich. Uiteindelijk waren we pas om 8 uur terug in de haven.

De boot had een behoorlijke afstand afgelegd want hij voer met grote regelmaat wel tegen de 40 à 50 kilometer per uur. Inmiddels was het pikdonker en moest Ron ons weer veilig terugbrengen naar de camping via een onverlichte weg. Daarna moest hij ook nog eens de camper achteruit op de juiste plek zetten. Het is hem weer gelukt. Snel een pizza in de oven gegooid want koken gaan we niet meer doen. Smaakte prima. Nou een heel verhaal, maar we hebben ook zoveel gezien. Morgen op weg naar de Grand Canyon gaan we nog kijken bij Horse Shoe Bend, een prachtige U bocht in de Colorado rivier. Het stormt nu bijna en de camper schudt heen en weer, lijkt alsof we nog steeds op de boot zitten.

2019-05-15 & 05-16 Lake Powell en Antelope Canyon