Wat een volslagen K…dag

Na een koude nacht, waarin we weer de verwarming aan hebben laten staan, ging om half zes de wekker. Het waaide behoorlijk en Ron maakte nog een grapje dat als het zou blijven waaien de helikoptervlucht wel eens niet door zou kunnen gaan. Enfin, om 6 uur reden we de camping af, het was lekker rustig op de weg en het leek er op dat de wind wat ging liggen. De temperatuur daarentegen ging geen graad omhoog, het was gewoon echt heel erg koud. Onderweg nog een doodgereden coyote gezien. Al het wildlife wat we hier te zien krijgen is klein (eekhoorns) of dood. Om half 8 waren we bij het helikopter vliegveld. Eerst lekker thee gedronken en ons alvast ingecheckt. We hadden vanuit Nederland al gekozen voor de langere vlucht en die gaan met grotere helikopters.

Om 8 uur zaten we in de wachtruimte, ik had net daarvoor de eerste vlucht staan filmen. Om 9 uur zouden wij de lucht in gaan. Inmiddels was ik wel zowat vernikkeld, het was slechts 7 graden vandaag. We kregen al een ceintuurtje om waaraan een pakketje met zo’n kraag die je kan opblazen als je (in het water) neerstort, zodat je blijft drijven. Wat een flauwekul, er is daar wel de rivier maar over het algemeen is het land en zou je als er wat gebeurt gewoon te pletter slaan, maar ja, wat moet dat moet. Onze naam werd afgeroepen en we kregen een kaartje in ons hand wat aangaf in welke helikopter je zou moeten plaatsnemen. De eerste vluchten keerde terug en wij zouden gaan instappen.

Helaas, er werd ons verteld dat de weersomstandigheden dusdanig zouden gaan verslechteren dat er tot ’s middags niet gevlogen zou worden. We konden wel als we wilden (en het weer zou opknappen) met de vlucht van 13 uur meekunnen. Nou ja, we hadden niet voor niets zo’n eind gereden, dus ja graag. In de tussentijd zouden we het National Park in gaan. De wind trok aan en de gevoelstemperatuur lag wat mij betrof op 0 graden.