Ron en Marianne op reis View Article

We schoten vanmorgen niet erg op. Nu wisten we dat er vrijwel de hele dag gereden moest worden (bijna 500 kilometer) dus wilden we in ieder geval rustig de dag starten. Die begon voor mij met een douche in het toiletgebouw van de camping. Het is niet erg om in de camper te douchen maar het is een vrij kleine ruimte en lastig als je je haar wilt wassen. Oh jongens wat was die douche heerlijk, een goeie en warme straal en zat ruimte. Ik heb er meer dan een kwartier onder gestaan. Daarna ontbeten en om half 11 reden we de camping af.

We hadden besloten om een deel van de route via de oude route 66 te rijden. Route 66 was een historische autoweg in de USA die begon in Chicago en eindigde aan het strand van de Stille Oceaan in Santa Monica bij Los Angeles. De totale lengte was 3940 km. US66 loopt door Illinois, Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona en Californië. In 1957 richtte president Eisenhower het systeem van snelwegen op (de Interstates) . Eisenhower wilde een snelle en eenvoudige weg voor voertuigen. Het zou vijf verschillende snelwegen vergen om route 66 te vervangen. In 1984 werd interstate 40 door noordelijk Arizona geopend. De overheid verwijderde en veranderde de wegwijzers en de ooit bloeiende steden aan route 66 werden plotseling van alles afgesneden. Op 27 juni 1985 werd Route 66 officieel opgeheven. Gelukkig zijn er diverse organisaties die zich bezighouden met het waarborgen, beschermen en onderhouden van Route 66-gebieden, zodat de Mother Road van Amerika nooit helemaal verloren gaat.

Wij hebben het stuk van Kingman, via Oatman naar Needles gereden, dit was ongeveer 90 kilometer. Niet bepaald een weg om met zo’n grote camper door te rijden maar dat realiseer je je pas als je er al op zit. We begrepen wel dat Eisenhower liever de nieuwe interstates had, want het was niet meer dan een B-weg. Wel een B-weg die meer dan de moeite waard was. We kropen hoger en hoger met de camper en Ron moest er echt zijn aandacht bijhouden omdat er flink veel bochten inzaten (zonder iets van een reling!) en je bijna niet zag of er een tegenligger aankwam. Niet dat die er veel waren, maar zo af en toe kwam er één de bocht omzeilen. Ik kan niet vertellen wat een prachtige weg dit was om te rijden. Onderweg zagen we nog een auto waarvan leek alsof hij van de weg was afgeraakt. Ik weet niet of het echt was of dat de auto er lag voor de toeristen, hoe dan ook, je wist wel wat er kon gebeuren als je niet oplette. Ik heb heel wat foto’s via een open raampje of zelfs door het raam gemaakt. De wegen kennen hier geen vluchtstroken, dus Ron kan niet zomaar stilstaan als ik bijvoorbeeld een mooi uitzicht zie.

Opschieten was er al überhaupt niet bij omdat ik elk ogenblik wel iets zag waar ik een foto van wilde maken. Op een gegeven moment was er een plekje waar je kon parkeren en je een fabelachtig uitzicht had. Daar stonden twee motorrijders, nee geen gewone motoren maar die echte en fantastisch mooie Harley Davidsons. Na even met de mannen gekletst te hebben, vroeg ik of ik ze op de foto mocht zetten, dat mocht. Daarna zei één van de mannen zal ik jullie er ook opzetten, jaaa graag. Dus nu lijkt het net of wij met de motor op stap waren.

Oatman is een stadje waar echt door mensen wordt gewoond (puur rimboe) maar die leven van het toerisme. Toen wij aankwamen was er net een zogenaamde bankoverval bezig en werd er flink op los geschoten (alleen maar knallen), verder lijkt het alsof het een stadje uit de Wild West tijd is. Een oude saloon, een bank etc, maar het waren dan souvenirwinkeltjes, maar wel heel leuk om te zien. Ook liepen er heel veel ezels rond. Nazaten van de ezels die ooit in de mijnbouw waren gebruikt en in de jaren 40 waren vrijgelaten. Ze zijn heel nieuwsgierig en gingen ook voor een auto niet opzij als ze er geen zin in hadden, geweldig.

Na Oatman werd de weg ietsje minder interessant en eenmaal bij Needles aangekomen was het klaar met route 66 en draaiden we de interstate op. Door deze weg gereden te hebben konden we ons heel goed voorstellen hoe het vroeger voor de mensen geweest moet zijn om hier met paard en wagen en later met de eerste auto’s doorheen te rijden. Ze zullen zich niet altijd even prettig hebben gevoeld. Wij hebben bijvoorbeeld zat drinken bij ons en onze telefoons maar dat hadden zij natuurlijk niet.

Na korte tijd bogen we af en reden we weer door de Mohave woestijn. Kun je je voorstellen dat de routeplanner zegt, volg deze weg 243 kilometer en er verder gezwegen wordt! Gewoon 243 kilometer door de woestijn en dan maar hooguit 50 auto’s totaal tegenkomen. Halverwege nog een keer de camper aan de kant gezet en heerlijk een paar boterhammen met ham gegeten. Bijzonder toch, gewoon een boterham eten midden in een woestijn. Het was wederom een prachtige weg, waarbij we eenmaal een spoorovergang tegenkwamen omdat er ook door de hele woestijn een treinverbinding loopt. Was wel gek, één lange weg en verder niets en dan opeens die spoorovergang. Op een gegeven moment vonden we het zo mooi dat we weer een stukje Renée hebben achtergelaten. Ze hield van de warmte en toeval of niet, daarna (we luisterden naar muziek die op mijn telefoon staat) hoorde we Nina Simone met “Ne me quitte pas”. Het klopte helemaal.

De weg was bijna surrealistisch omdat hij heel golvend was, je zag hierdoor ook vaak niet of er een tegenligger aankwam, niet dat dit echt uitmaakte, want de banen waren breed genoeg. Na deze 243 kilometer kwamen weer op een grote inter-state (en ook erg druk) waar ook nog 170 kilometer op afgelegd moest worden. Er was de hele dag al een flinke wind maar hij trok meer en meer aan. Het ging steeds meer op een storm lijken. Opeens vloog Ron met camper en al naar een baan links van ons zo’n enorme zwieper wind kreeg de camper. Geluk was dat er niemand naast ons zat op dat moment. Nog geen 100 meter verder stond er een verlicht bord langs de kant van de weg waarop aangegeven stond dat je uit moest kijken voor een dessertstorm, tja daar waren we al achter.

De weg was zo druk en het was inmiddels echt gaan stormen maar gelukkig was het nog 10 kilometer en dan zouden we de weg af gaan en nog een kilometer of 4 naar de camping. Opeens hoorden we een afgrijselijk geluid, alsof de hele camper uit elkaar viel. God, wat schrokken we. Ron heeft ondanks de drukte toch de camper langs de kant van de weg gezet en alles geïnspecteerd maar kon echt niets bijzonders zien. Het enige was dat het dakraampje in het slaapgedeelte open was gaan staan. We konden ons bijna niet voorstellen dat dit het zou zijn maar goed we gingen weer rijden. Na een halve minuut was er weer dat vreselijke geluid.

Ik kan niet vertellen hoe ontzettend eng het klonk. Ron weer de camper langs de weg gezet, hoe hij ook keek er was niets bijzonders te ontdekken. Weer gaan rijden en nog een keer dat geluid, Jezus wat was het toch. Heel rustig naar de camping gereden en het geluid niet meer gehoord. De camper op zijn plek gezet en nog een keer alles bekeken. Het enige wat we nu kunnen bedenken is dat de wind tussen de ruimte van de slide out is gekomen en dat dit zo’n afschuwelijk geluid heeft gegeven. De storm zal nog tot 22.00 uur duren volgens het weerbericht en de camper schudt flink heen en weer. Eerst een lekkere borrel genomen en gekookt. Ron is helemaal kapot. Niet alleen een lange route vandaag maar ook een route waarbij je constant op moest letten met als apotheose dat vreselijke geluid. We zullen vannacht wel lekker slapen denk ik. Nu maar hopen dat het de wind bij de slide out was maar dat gaan we morgen merken als we weer de weg opgaan.

2019-05-21 Via route 66 naar Joshua Tree National Park