Ron en Marianne op reis View Article

Bij het opstaan leek het weer redelijk goed. Er moet vandaag veel gereden worden, tot voorbij Los Angeles. We staan nog even in dubio gaan we nou wel of niet naar het Joshua Tree National Park, het is een extra 100 kilometer die Ron moet rijden (50 heen, 50 terug). We besloten om toch het park te gaan bezoeken. Normaal rijdt Ron alles via zijn eigen routeplanner maar op één of andere manier gaf deze aan dat we meer dan 100 kilometer naar het park moesten rijden en Google gaf aan 50. Dan maar via Google rijden. Het klonk allemaal heel bijzonder omdat een Nederlandse stem de Amerikaanse straatnamen op z’n Nederlands uitspreekt. Bijvoorbeeld Lucia drive werd Luizen drijf en Sage Avenue werd Zaga Avenu.

Joshua Tree National Park (sinds 1994 een National Park) herbergt twee verschillende en unieke ecosystemen die goed het verschil tussen ‘laag’ en ‘hoog’ illustreren. In het laaggelegen zuidoostelijke deel van het park ligt de dorre Colorado Desert, waar het erg warm kan worden en waar voornamelijk struikgewassen en cactussen groeien. In het westen ligt de hoger gelegen, koelere en nattere Mojave Desert. Hier staan de zogenaamde Joshua trees, waar het park zijn naam aan dankt. Volgens de legende zagen de mormoonse pioniers in de vertakkingen van de Joshua trees uitgestoken armen van de heilige Jozua, die hen naar het beloofde land leidde.

Anderen waren minder creatief van geest: ontdekker John Fremont noemde de boom ‘the most repulsive tree in the vegetable kingdom’ (vrij vertaald: de meest weerzinwekkende boom van het plantenrijk). Officieel is de Joshua Tree trouwens helemaal geen boom maar een plantensoort de Yucca Brevifolia. Een groot aantal van de exemplaren die hier staan zijn meer dan 900 jaar oud. Naast de Joshua trees is het park ook bekend om zijn vreemde landvormen. De heuvels en rotsen bestaan uit massief gesteente dat is verbrokkeld in losse stukken zogenaamde boulders. Dat was ook zo bijzonder om te zien, het was weer een totaal ander landschap. Het leek net alsof de rotsen bestonden uit zomaar op elkaar gelegde enorme kiezelstenen.

Achteraf was het maar goed dat we er op tijd naar toe gegaan zijn i.v.m. parkeren. Toen we weggingen stond alles hutje, mutje geparkeerd. Wij besloten de Barker Dam Nature Trail te lopen. Vanaf de parkeerplaats liep je over een door rotsen omsloten zandpad naar de Barker Dam. Deze dam werd omstreeks het jaar 1900 gebouwd voor de watervoorziening van het vee en voor de mijnbouw. In het kleine reservoir staat niet altijd water, het komt ook regelmatig voor dat het reservoir helemaal droog valt. Gelukkig hebben wij het vol gezien. Nadat we voorbij de Barker Dam waren gelopen, bereikte we een meer open gebied waarin veel Joshua Trees staan.

Het laatste stuk van de trail was weer door rotsen omsloten. Het totale hoogteverschil tijdens de trail bedroeg 17 meter. We vonden het een ongelooflijk mooi park, ik vond het zelfs het mooiste park wat ik heb gezien. Onderweg stonden vele bordjes met uitleg over de begroeiing die je tegen kwam en over de dieren die er leven.

Het was een bijna surrealistische wandeling. Dat je tussen de rotsen allerlei planten en cactussen zag staan was echt een cadeautje. Alles was in bloei en dan besef je pas hoe ongelooflijk mooi het ook in de woestijn is. In Canada heb ik Ron wel eens Arendsoog genoemd omdat hij altijd veel eerder een vogeltje, of ander beestje ziet dan ik. Nu zag hij een kolibrietje, het is me gelukt om hem een paar seconden te filmen. Ze waren piepklein, mooi smaragd groen en vliegensvlug. Ook gonsde het er van de de bijtjes. Om de dieren die door het water worden aangetrokken te beschermen, is het verboden om deze trail te lopen voor zonsopgang of na zonsondergang. Ik heb er alleen maar lopen genieten, het weer werkte ook nog mee, het regende niet en het was rond de 20 graden.

Daarna zat er nog een hele rit aan te komen naar Ventura (voorbij Los Angeles) waar we één nacht zullen staan. Dus eerst weer 50 kilometer terug naar Palm Springs en toen nog meer dan 300 kilometer naar de camping. Het werd echt een helse tocht (Karin deze rit vond ik echt verschrikkelijk en zou ik niet graag over willen doen). Het begon er mee dat we weer een heel stuk van die harde windstoten hadden , daarna ging het regenen en werd het drukker en drukker op de weg. Kun je je voorstellen dat je meer dan 200 kilometer in de regen, afwisselend in de file staat of langzaam moet rijden, 6 banen breed en dat er toch nog automobilisten zijn die je links en rechts inhalen. Wat zijn de Amerikanen roekeloze rijders, ook de vrachtauto’s (heb ik al eerder gezegd) halen je aan alle kanten in. Ik heb bijna tegen het overgeven aangezeten van angst. Arme Ron moest de hele boel maar onder controle houden en dan besef je des te meer dat je met een 9 meter lange auto rijdt waarmee je niet even van links naar rechts kunt gaan en dat 200 kilometer lang.

Rond 18 uur konden we eindelijk die afschuwelijke interstate verlaten en reden we de laatste 35 kilometer op een redelijk rustige en mooi geasfalteerde weg. Ron heeft ons weer veilig afgeleverd.

De camping blijkt erg mooi, er zijn verschillende gedeeltes en niveaus. Waar wij staan kunnen 10 campers staan maar we staan er alleen. Alle ruimte dus en het stikt er van de pauwen. Ze waren volop aan het schreeuwen naar elkaar maar de rust is wedergekeerd, ze zijn denk ik gaan slapen. Ron ligt ook bij te komen (we hebben al gegeten) en ik vermoed dat als dit blog af is en de foto’s zijn uitgezocht (Hoewel het Ron ook nog wel wat tijd kost om het te plaatsen) het niet lang zal duren voor we naar bed gaan. We zijn doodmoe van zowel inspanning (Ron) als emoties (ik).

2019-05-23 Via Joshua Tree National Park naar Ventura