Ron en Marianne op reis View Article

Wat een prachtige en rustige camping was dat in Ventura maar ja omdat Camping Bella Vista By The Sea alleen maar van vrijdag (en dan minimaal drie nachten) te boeken was, moesten we weer op pad. We hadden vier nachten geboekt omdat het ons fijn leek om wat uit te rusten van alles wat we gezien hebben en te genieten van zon en strand. Na weer vrij lang in de auto gezeten te hebben en nu gelukkig met auto’s die in hun lane blijven (Marijke, ze bleven in dat noodweer echt niet in hun lane, ze sneden waar ze konden en staken non-stop schuin door naar andere banen, oh enne we vermoedden het wel van die kruispunten, maar we wisten het niet zeker) werden we via de routeplanner van de snelweg gedirigeerd.

Na precies één bocht zagen we een camping. Ik zei nog “je zal toch op zo’n camping staan”. Hij lag pal naast de snelweg en de campers stonden werkelijk hutje mutje op elkaar. Ron keek naar de naam van de camping en zei “Uh dit is hem wel”. Oké, we kregen een plek toegewezen. Er zijn weinig ‘losse’ plekken. De meeste mensen die hier staan hebben een definitieve plek, compleet met tuintjes. Na wat heen en weer steken stond de camper. De slide out kon net open en daardoor keek je binnen bij de buren. Nou ja, dan maar de gordijntjes dichthouden. Het was wel zo dat als je de weg overstak je ook op het strand was.

We bleven optimistisch en gingen op weg naar het strand. Er is inderdaad een prachtige pier en er zijn een aantal surfers in het water. Hoewel de zon schijnt, staat er een dun koud windje. Cayucos telt nog geen 3000 inwoners. Het ziet er wel grappig uit, een beetje vergane glorie en hippieachtig. Op internet viel me op dat ze niet uitgepraat raakten over dit plaatsje, zo mooi, zo leuk, zo’n mooi strand bla bla bla. Ik vond dat echt te veel eer. Nu werkte het weer niet mee, maar het strand ligt vol met hout en er is één straat.

In deze straat zijn diverse eetgelegenheden, zogenaamde antiekwinkels (wij noemen dit bric a brac) en kroegen. Dat is het wel zo’n beetje. Wat teleurgesteld keren we terug naar de camping waar ik het vijfde boek uitlees van de zeven zusters en ook nog wat tijdschriften. ‘s Nachts stort het van de regen. We bleven lekker lang in bed liggen want het bleef regenen. Ik wederom op internet gezocht wat we hier in hemelsnaam nog drie dagen gingen doen. Niets dus en dan de laatste dag ook nog een heel stuk naar San Francisco rijden om de camper in te leveren. Ron startte een zoektocht naar andere campings.

Deze camping moest vooraf betaald worden dus dat geld zijn we kwijt maar we zijn het er allebei over eens dat we hier niet langer willen blijven staan. Het bleek hartstikke lastig en dat had te maken met Memorial Day. Alle campings die een beetje leuk leken waren vol. Uiteindelijk vond Ron er één voor de laatste nacht (had alleen die nacht nog een plekje vrij) na heel veel zoeken vond Ron er nog één in San Juan Balista, ook voor één nacht. Weer veel gelezen, ik ben nu begonnen in het boek van Michelle Obama, want het weer knapte niet op.

’s Avonds naar een bistro gegaan die op internet de hemel in werd geprezen. Het was eigenlijk heel grappig want het was echt een bistro zoals bij ons in de jaren 70. Er stond bij de entree dat het al 45 jaar dezelfde eigenaren waren en ik denk dat er sindsdien ook niets aan het interieur is veranderd. Erg lekker gegeten kan niet anders zeggen (een beetje ouderwets) en ongelooflijk duur. Want 165 dollar voor een voorgerecht, hoofdgerecht, wijn en koffie vind ik bijna bespottelijk. We lopen naar de camper terug en zijn blij dat we hier vertrekken.

De volgende dag (na weer een hele nacht regen) besloten we via de Costal Highway naar San Juan Balista te rijden. Na een half uurtje rijden komen we langs een buitenverblijf wat ooit is gebouwd in opdracht van mediamagnaat en politicus William Randolph Hearst. Na het overlijden van Hearst in 1951 heeft De familie heeft het in 1957 geschonken aan de staat Californië. Sindsdien stelt de staat het landgoed en de kunstcollectie erin tentoon voor het publiek. Het ligt halverwege Los Angeles en San Francisco en is een van de meest bizarre bouwsels van de USA. Het is een landhuis dat officieel La Cuesta Encantada (de betoverde heuvel) heet, maar dat nu bekender is als Hearst Castle.

De website kopt ‘A museum like no other’ en dat is helemaal waar. We zijn nog op tijd want als we het ‘kasteel’ weer verlaten staat de parkeerplaats tjokvol. Het kasteel trekt een miljoen bezoekers per jaar…. De entreé kost 25 dollar per persoon en Hearst Castle is zo omvangrijk dat het in één keer nauwelijks te overzien is. Je hebt daarom de keuze uit zes verschillende rondleidingen. We kregen een polsbandje om en werden naar een bus gedirigeerd. Je gaat met de bus nog een heel stuk omhoog naar waar het buitenverblijf daadwerkelijk ligt.

Het hoofdgebouw van Hearst Castle heeft de stijl én omvang van een Spaanse kathedraal, compleet met twee torens. Daarnaast zijn er drie weelderige gasthuizen. In totaal telt het complex 56 slaapkamers, 61 badkamers, 19 zitkamers, 41 open haarden en meerdere eetzalen. Er is verder een bibliotheek in Gotische stijl, een filmzaal en een prachtige tuin van ruim 500 vierkante meter. Daarin vind je tennisbanen en twee zwembaden. Het buitenbad is omringd met Griekse beelden en een stuk van een Romeinse tempel (net als veel andere decoratie allemaal gekocht in Europa). Tenslotte is er een eigen vliegveld. In het verleden had Hearst er ook een enorme dierentuin maar toen het financieel slechter met hem ging heeft hij praktisch alle dieren geschonken aan andere dierentuinen.

De Hearst familie heeft op het enorme terrein nog steeds Black Angus runderen rondlopen (voor het vlees, niet voor de lol) maar hier tussen lopen nog steeds Zebra’s omdat Hearst die niet weg wilde doen en ze prima bleken te kunnen samenleven met de runderen. Je gelooft je ogen niet wat een pracht en praal, Hij is samen met de vrouwelijke architect Julia Morgan in 1919 begonnen met de bouw (op een landgoed van 1000 Km2.) De veranda en de zwembaden bieden vanaf de heuveltop een panoramisch uitzicht over de Grote Oceaan. De luxe diende voor het onthaal en de ontspanning van grote maar vooral ook kleine intieme gezelschappen van bestuurders, zakenmensen en filmsterren. Hij gaf het dan wel de naam La Cuesta Encantada, maar in de wandelgang noemde Hearst het “the ranch”.

Sinds de vakanties uit zijn jeugd en zijn huwelijksreis door Europa had hij gedroomd een huis te bouwen waarin alle kastelen en paleizen in alle stijlen werden weerspiegeld. Bijna dertig jaar lang werkte hij samen met architect Julia Morgan om deze fantasie te verwezenlijken. Zo werden ook de al gebouwde onderdelen steeds weer verbouwd. Complete vloeren, plafonds en interieurs werden uit Europa en Egypte overgevlogen. Bij zijn dood in 1951 was het project nog steeds niet voltooid…. Het kasteel zelf heeft ook wel eens in een film gefigureerd: de scène met het paardenhoofd in The Godfather is er opgenomen. Recenter is ook de video G.U.Y. van Lady Gaga in en rond het kasteel gemaakt.

Wij deden de Grand Rooms Tour hierbij zou je ervaren hoe het was om te gast te zijn op Enchanted Hill. Je maakt een tocht van drie kwartier met een gids langs onder meer de gastenkamer, de eetzaal, biljartzaal, het theater en het binnen- en buitenzwembad. Ik vond het niet echt uitnodigend, het was binnen overal enorm donker, hoewel ik me wel kon voorstellen dat hier al die beroemde mensen hebben rondgelopen, zoals Winston Churchill, Charles Lindbergh, Charlie Chaplin, Gary Grant en Walt Disney. Geld was er in overvloed. De maîtresse van William (meer dan 30 jaar was de actrice Marion Davies, een actrice waar hij smoorverliefd op was en is gebleven) kreeg een vriendin op bezoek en die was bang dat ze het daar koud zou krijgen. Ze had niet zoveel geld dus Marion besloot een Mink jas voor haar te kopen, om de andere vrouwelijke gasten niet voor het hoofd te stoten kocht ze voor hen ook (20 stuks) een Mink jas.

Bij het verlaten van de tour die wij hadden gedaan kwam je langs het binnenzwembad, ook al zo’n ongekende luxe. Wachtend op de bus werden we nog even lekker kletsnat omdat er weer een plensbui overkwam. Ik had alles wel willen zien, maar ja daar was geen tijd voor. We moeten voor half 5 op de nieuwe camping zijn anders is hij gesloten (heeft ook weer met Memorial Day te maken). De Costal Highway is werkelijk schitterend, en op een gegeven moment zagen we dat er een uitkijkpunt was waar je zeeleeuwen zou kunnen spotten. Regen of niet dat wilde ik toch wel zien. Ook hier stond de parkeerplaats weer overvol, hoe moet het wel niet in de zomer zijn.

Ja hoor, daar lagen ze op het strand. Omdat het zo regende even heel snel een paar foto’s gemaakt, maar ze zijn vereeuwigd. Gaandeweg begon het op te klaren, er kwam zelfs een zonnetje aan te pas. De bergen waar we langs rijden staan helemaal vol met allerlei kleuren bloemen; paars, oranje, roze, wit en geel zo ontzettend mooi, maar geen plek om te stoppen. Je moet je fantasie maar gebruiken want ik kon er geen foto van maken.

Nog wel een paar maal gestopt waar het kon en foto’s van de uitzichten op de oceaan gemaakt. Nog heel even snel Carmel ingereden. Dit is het plaatsje waar Clint Eastwood een tijdje burgemeester is geweest. Na Monterey moesten we de snelweg af. De camping werd snel gevonden. We krijgen een mooie plek. Het valt me op dat er veel Mexicanen op deze camping staan. Niet dat het wat uitmaakt, maar het valt op.

Zo ik ben weer bij met mijn blog, we zijn blij van de camping in Cayucos weg te zijn. Morgen onze laatste camping (definitief) en laatste nacht in de camper. Dan nog een paar dagen San Francisco en dan zit het erop. Hopelijk knapt het weer nog wat op maar de vooruitzichten beloven niet heel veel goeds. Iedereen heeft wel een keer gezegd tegen ons dat het normaal nooit zoveel regent maar daar hebben wij niks aan. Dat was echt wel een minpunt deze vakantie. Voor de rest hebben we alleen maar hele mooie dingen gezien en dat pakt niemand ons meer af.

2019-05-24 & 25-26 Ventura naar Cayucos Beach en San Juan Balista