Gisteravond en leuk restaurantje opgezocht en daar vis en garnalen die gebakken waren in bierbeslag gegeten. Op ons gemak teruggelopen naar ons hotel. Hier kregen we bericht van het bedrijf waar we een excursie bij geboekt hebben dat we morgenochtend op hun kosten met een Uber opgehaald gaan worden. We zouden met een bus opgehaald worden bij het Hilton Hotel (hier 5 minuten vandaan) maar de chauffeur was ziek geworden. Anders hadden we half 8 bij het Hilton moeten staan en nu was hoefde we er niet voor kwart over 8 te staan. Lekker hoor dat we wat langer kunnen blijven liggen.

Vanmorgen dus om 7 uur opgestaan na een nacht waarin we niet zo goed hebben geslapen. We hadden allebei een heel dik eigen dekbed en dat was teveel van het goede voor het formaat bed. Het dekbed viel dan ook elk kwartier wel van het bed af. Als het bleef liggen dan was het bloedheet. Jammer want het bed op zich, daar valt niets over te klagen. Kopje thee gedronken en een banaan gegeten, Paracetamol ingenomen en daar gingen we op weg naar het Hilton.

De Uber chauffeur (nadat we de link geactiveerd hadden) arriveerde na 10 minuten. Ruimschoots op tijd kwamen we bij de pier aan, waar de boot lag waarmee we naar Alcatraz zouden gaan. De zon schijnt al volop. Ondanks dat het vandaag niet boven de 20 graden is uitgekomen is het een dag met een gouden randje geworden, met name omdat het er altijd anders en gezelliger uitziet als de zon schijnt.

Alcatraz is een eiland in de baai van San Francisco, op slechts twee kilometer van de stad verwijdert. Het was van 1850 tot 1907 een militair fort. Van 1907 tot 1933 was het een militaire gevangenis en van 1934 tot 1963 was het in gebruik als een zwaarbewaakte gevangenis waar totaal 1567 gevangenen hebben gezeten. Eén van de allerbekendste is Al Capone. De beslissing om van Alcatraz een gevangenis te maken kwam vanwege de afgelegen ligging en de sterke stromingen in de baai, die het zo goed als onmogelijk zouden maken om te ontsnappen. Op 21 maart 1963 werd Alcatraz officieel gesloten. In 1969 bezette een groep indianen de rots in de baai. Ze verbleven 2 jaar lang op het eiland, en trachtten op deze wijze hun eis voor een Indiaans Cultureel Centrum kracht bij te zetten. Op Alcatraz staat de oudste nog werkende vuurtoren van de Amerikaanse westkust. Tegenwoordig is het eiland een beschermd gebied en een National Historic Landmark, beheerd door de National Park Service.

Als slachtvee gaan we de veerboot op, want wij zijn natuurlijk niet de enige die het eiland willen bezoeken. Zoals alles (hebben we gemerkt) hier in Amerika gaat het wel bijzonder efficiënt. Het boottochtje duurt nog geen kwartier. We hebben heerlijk bovenop het dek gezeten. Eerst moest iedereen van de boot af en op een plek voor de entrée verzamelen. Hier werd het één en ander uitgelegd voor we ons gang konden gaan.

Terwijl we daar stonden te wachten zag Ron een vissersbootje (dacht hij in eerste instantie) het bleek een boot te zijn die een zwemmer aan het aanmoedigen was en natuurlijk in het oog hielden. Jeetje, hij zwom zonder wetsuit en het water was misschien 12 graden! Het complex staat vol met de prachtigste bloemen en planten. Echt een lust voor het oog. Dit wordt helemaal bijgehouden door vrijwilligers. Een vrijwilliger vertelde dat nadat het eiland verlaten was er later papieren zijn teruggevonden met daarop de planten en schema’s van hoe het er toen uitzag. Dat hebben zij exact zo weer opnieuw geplant. Ik weet niet of de gevangenen er veel van mee hebben gekregen maar het ging vooral om de andere bewoners. De directeur, cipiers en hun gezinnen woonden ook op dit eiland. Zij merkten helemaal niets van de gevangenen (de families) en zij woonden op een eiland vol bloemen met uitzicht op de stad San Francisco. Hun kinderen voeren elke dag over naar de stad om daar naar school te gaan. Heel idyllisch.

De gevangenis zelf daarentegen …… mijn god hier had je echt nooit willen zitten. Elke tour wordt trouwens als je wilt, voorzien van de ‘Doing Time’ audio tour die 45 minuten duurt. Deze wordt ook in het Nederlands aangeboden. Dat leek ons een prima idee. Nu bleek er tussendoor net gedaan te worden alsof een gevangene zelf aan het woord was. Zo irritant en dan ook nog eens alsof er een Nederlandse crimineel aan het woord was. Jammer genoeg kwamen we er pas later achter dat we beter de Engelse variant hadden kunnen kiezen, deze zeggen ze is namelijk veel geanimeerder en dat zal ook wel want hij heeft prijzen gewonnen! Maar goed, we kregen in ieder geval een goede indruk van het gevangenisleven en dat was geen pretje.

Een cel was niet meer dan 150 cm breed en drie meter lang. Achter je bed stond de plee (achter het hoofdeind!) en boven je bed een plankje, naast je bed een wastafeltje en een piepklein houten tafeltje met krukje. Je had geen enkele privacy want er staat een traliehek voor. De enige muren waren de muren (tjes) tussen de cellen. De isoleercellen waren helemaal doodeng, zelfde ruimte maar met niets erin en naast dat traliehek een dikke deur die geen licht doorliet. Hier konden ze je 14 dagen laten zitten (tegen die tijd moet je toch knettergek geweest zijn).