Wat ik echt erg vind is al die dakloze mensen hier, het zijn er echt veel. Je hebt helemaal geen last van ze maar ik vind het echt zo treurig en triest om te zien. Gisteren hebben we aan Don gevraagd waarom het er hier zoveel zijn. Dat heeft dus inderdaad een reden. San Francisco kent geen grote temperatuur verschillen. Dat betekent dat het hier ’s nachts ook nooit heel erg koud wordt (voor de goede orde ik moet er niet aan denken om op straat te slapen in wat voor temperatuur ook) en daar komen daklozen ook op af. Bijvoorbeeld in New York of Chicago kan het enorm vriezen of er zijn stormen, niet in San Francisco. Vandaar dat ze ook nog wel eens uit andere staten hier naar toe komen.

Gisteravond zaten we in Jack in the box (een hamburgertent), we keken uit op de straat. Opeens stond er een enorme gekleurde meneer tegen het raam aan (hij was zo donker dat het wit van zijn ogen extra opviel) en hij wees op mijn eten en zijn eigen mond. In eerste instantie schrok ik me kapot maar dat was na 2 seconden al weg. Ik hield mijn patat omhoog en vroeg of hij dat wilde hebben. Hij knikte van ja en kwam heel snel de zaak in en griste echt de patat uit mijn handen, eenmaal weer buiten kwam hij weer voor het raam en mimede Thank you I love you. Ron is hem buiten ook nog kip gaan brengen.

Had hij in ieder geval weer wat in zijn maag. Afschuwelijk toch als je zo afhankelijk bent om iets te eten te krijgen. Vanavond toen we terug kwamen van het eten zagen we ze ook allemaal weer in de portieken liggen. Sommige met een deken, sommige zonder schoenen. Ik weet dat ik het niet kan oplossen maar kan er niet zo goed tegen en heb heel erg medelijden met ze. Terug naar gisteravond. Ron had in de kast een laken en deken voor me gevonden en dat sliep een stuk lekkerder dan het dekbed. Om half 8 opgestaan en weer onder die overheerlijke hete douche gestaan. We hadden al in ons hoofd wat we vandaag nog wilde gaan doen en dat is allemaal gelukt.

Om te beginnen wilden we met de Cable Car. De starthalte in Powell Street is 5 minuten van ons vandaan en het eindpunt is Fishermans Wharf waar we naar toe willen. Sommige van de heuvels in de stad zo steil zijn dat gewone trams er onmogelijk zouden kunnen omhoog rijden. De oorsprong van de kabeltrams gaat terug tot 1869 toen een eigenaar van een bedrijf dat kabeldraad maakte, een door paarden getrokken tram op een heuvel door het zware gewicht achteruit zag glijden. Door het ongeluk kwamen vijf paarden om. Deze gebeurtenis, samen met de kennis van de kabeldraden die zijn bedrijf maakte voor het trekken van karren in mijnen, gaf hem het idee om de eerste kabeltram in San Francisco te maken. Het duurde uiteindelijk tot 1873 vooraleer de eerste bekabelde tram operatief werd.

Op het hoogtepunt reden er maar liefst 600 trams tegelijk door de stad. De achteruitgang van de kabeltrams begon met de aardbeving in 1906, waarna vele kabeltrams werden vervangen door elektrische trams. Tijdens de jaren 1940 werden meerdere lijnen vervangen door bussen. In 1947 probeerde burgemeester Lapham zelfs om het systeem helemaal af te schaffen, maar een speciaal opgericht comité voerde met succes campagne voor het behoud van de kabeltrams (Wat een geluk). In 1954 werden er echter nog verscheidene lijnen afgeschaft, wat resulteerde in de huidige 3 bestaande lijnen. Tussen 1982 en 1984 werd het kabelbaan systeem dat zich toen in een heel slechte staat bevond, gerestaureerd evenals de trams zelf. De tram werd in het verleden vooral door Forenzen gebruikt maar in deze tijd wordt de tram alleen nog door toeristen bemand.

We merken echt dat we niet in het hoogseizoen zitten. Na kaartjes gekocht te hebben stond er nog maar een kleine rij te wachten op de tram. Op het punt waar wij stonden wordt de tram gedraaid op een plateau om weer omhoog te kunnen rijden. Omdat we tot het eindpunt konden blijven zitten hadden we echt een heerlijke rit en onderweg stapte er ook niemand in en dat schijnt ook wel eens anders te zijn. We hadden ook alle gelegenheid om foto’s te nemen. Na een minuut of 25 kwamen we aan op Fishermans Wharf.

Fisherman’s Wharf is een oude zeeliedenbuurt in San Francisco, die veranderd is in een bezienswaardigheid. Er zijn veel authentieke visrestaurants en hedendaagse trendy cafés. We wilden graag ontbijten bij Boudin. Je ziet er niet alleen de bakkers aan het werk (er is zelfs een museum) maar je kunt er ook heerlijk ontbijten of lunchen. Ze staan er om bekend om brood in allerlei figuren te bakken, bijvoorbeeld een beer of een Krab. Ik nam zuurdesembrood die als wentelteefjes waren gebakken, met Maple Syrup en vers fruit (het lekkerste ontbijt wat ik tot nu toe op vakantie heb gegeten). Ron had geroosterd zuurdesembrood met ei en spek.