Ron en Marianne op reis View Article

Na een onrustige nacht, blijft weer wennen dat tijdverschil ging om half zeven de telefoon. Goodmorning this is your wake up call. Hè, net terwijl we echt helemaal onder zeil waren. Gelijk maar onder de douche (wederom heerlijk warm en een goeie straal) haren gewassen en we kunnen aan de nieuwe dag beginnen. Om kwart over zeven met z’n drieen naar de eerste etage waar het ontbijt gereed staat. Keuze te over, inclusief allerlei lekkere kazen. Wel altijd jammer dat ze van die sap hebben staan waarbij het glazuur van je tanden afspringt. Ik dacht laten we ananassap nemen die is waarschijnlijk niet zo zoet. Verkeerd gedacht , deze was mier en mierzoet, brrr.

Om 8 uur was het verzamelen geblazen in de hal. Er kwamen een aantal Tuk Tuk’s aan om ons naar een plek te brengen waar er fietsen voor ons klaar staan. Inmiddels is het al bijna 30 graden en het zweet stroomt van eenieders lichaam. Er konden drie mensen per Tuk Tuk instappen. Ik zat met Gert en Corry. Gelukkig stond Corry net zoveel doodsangsten uit als ik. De chauffeurs vonden het leuk om een wedstrijdje te doen en reden elkaar steeds op topsnelheid voorbij. Allemaal niet erg ware het niet dat er nog vele andere auto’s, motoren en brommers op de weg zaten. Ik dacht nog, oké, dit doen we dus gewoon vrijwillig, in gammele bromautootjes stappen, geen riem, heen en weer vliegend bij het optrekken en remmen en als het tegen zat ook nog heel hard je hoofd stoten tegen de ijzeren beugels die het dakje moeten voorstellen, als er weer hard over een hobbel werd gereden. De wegen zijn echt zo verschrikkelijk slecht. Ron daarentegen, die in een andere Tuk Tuk zat, kon het niet hard genoeg gaan. Ieder zijn eigen meug zullen we maar zeggen.

Na een klein half uurtje werden we bij het bedrijf afgeleverd waar de fietsen op ons stonden te wachten. Een Nederlandse eigenaar heette ons welkom. We zullen gaan fietsen op fietsen die door hem zelf ontworpen waren. Ze hadden geen ketting, maar een soort rupsbandje en een hoog breed stuur. Nadat voor iedereen het zadel op de juiste hoogte was afgesteld en we een flesje water hadden gekregen, konden we op weg. Ik vond dat brede stuur eigenlijk doodeng want je was er niet erg wendbaar mee. Niet piepen Truus, gaan met die banaan. Nou uhhhh dat was niet helemaal zo, we reden direct richting een enorm drukke weg, links rijdend moesten we ons overal tussendoor wringen, echt doodeng. Op een gegeven moment moesten de Thaise gids gewoon maar volgen en staken we een mierenhoop drukke straat over, pffff overleefd.

Na enige tijd stuurde hij ons een rustigere straat in. Er werd vaak gestopt om ons wat te vertellen. Ik vond het rijden door de smalle straatjes en de grote drukke straten doodeng en dan al die kuilen en hobbels in de weg…. Had ik het willen missen….nee, zeker niet. We hebben zulke leuke en bijzondere dingen gezien. We zijn over een drukke autoweg gefietst maar ook door piepkleine kronkelstraatjes waar de fiets precies tussen paste. Yvonne heeft hier nog haar hand bezeerd omdat iemand in zo’n straatje opeens de deur open deed. We hebben twee maal gestopt bij prachtige parken en fruit gegeten. Oh, oh, wat een armoede zijn we weer tegengekomen. Ook langs een tempel, waar net een dode was binnengebracht, had Ron gezien. Wij gelukkig niet. In de tempel was ook een crèche en terwijl daar stonden werden er een aantal kindjes uit het klasje gehaald, voor ons opgesteld met gevouwen handjes en ze keken daarbij heel angstig. Zo zielig, van die kindjes van hooguit drie jaar die ons gedag moesten komen zeggen.

De odeur van de straten was wisselend maar rook verdacht veel en vaak naar de riolering. We kwamen aan bij de grootste vis (en fruit) markt van Bangkok. Er liepen hier echt heel weinig toeristen rond. We moesten er, met de fiets aan de hand, lopend doorheen, ook ondertussen nog proberen foto’s te maken. Wel aardig gelukt denk ik. Weer zo’n markt waarbij je je ogen uitkijkt. Veel rauw vlees, zo in de open lucht, veel vis. Op een gegeven moment zagen we een nog levende vis op de grond liggen. Ron probeerde de aandacht van de verkoper te trekken, toen deze niet snel genoeg reageerde gaf een oud vrouwtje de vis een enorme schop en die vloog (de vis) een paar meter door de lucht. Kippen die met velen in een kooi zaten en werden natgespoten om ze niet te laten stikken. Wat een contrast, vele prachtige gebouwen en parken rondom de markt en dan zo’n vieze en soms ronduit smerige markt waar de mensen hun etenswaar halen. Het fruit zag er wel weer prachtig uit en je kreeg er gelijk zin in, maar nee hup weer op de fiets, weer wachtend om over te steken zag ik een oudere Thaise dame met bijzonder veel make-up, een zwarte panty aan met teenslippers, die een bordje eten op een muurtje had staan en dit aan het opeten was. Ik dacht ze vind het vast niet leuk als ik haar fotografeer, zonder dat ze het zag heb ik haar toch goed op de foto gekregen.

In één van de parkjes waar we waren zagen we een soort ooievaar. Tenminste hij leek precies op onze ooievaar maar had een volkomen andere snavel. Ron heeft opgezocht hoe het beest heet, het is een Aziatische openbill ooievaar. Het park was een aantal jaar geleden aangelegd met een reden, ernaast staat (stond, dat werd me niet helemaal duidelijk) een sigarettenfabriek en met het aanleggen van een park wilde ze de geuren van de fabriek verbloemen.

We kwamen op een mooi fietspad terecht waar we wel drie keer drie trappen de fiets omhoog moesten duwen (in die hitte) en drie maal drie weer naar beneden. Ik dacht dat mijn hart het zou begeven. Daarna nog langs een rivier gefietst waar we schildpadden en varanen zijn tegengekomen. Na nog een stop waar we water kregen, was het nog een klein half uur terug naar het fietsverhuurbedrijf. We kwamen als toetje nog langs een twintigtal vuilnisauto’s en dat was echt door je mond ademen en niet nadenken, godallemachtig wat een stank.Nog twee maal met gevaar voor eigen leven wat drukke straten overgestoken en iets na 12 uur waren we weer bij het bedrijf. Hier kregen we lekkere koude doekjes, onze kleren plakken aan ons lijf. In een grotere Tuk Tuk met links en rechts banken werden we teruggebracht naar het hotel.

In de hal van het hotel kregen we te horen wat we vanavond kunnen gaan doen, eten in China Town. We besluiten om mee te gaan en dat geldt ook voor het grootste deel van de groep. Met drie andere mensen van het gezelschap besluiten we (op aanraden) van Paul de reisleider naar een restaurantje verderop te gaan. Heerlijk gegeten en gekletst. Weer terug bij het hotel alvast een deel van dit blog getypt anders ben ik vanavond weer de helft vergeten. Inmiddels is het alweer half vier en gaan Yvonne en ik nu even afkoelen bij en in het zwembad.

En dat was heerlijk, lekker eerst het zwembad in en daarna nog een uurtje op een bedje in de zon. Ron bleef op de kamer om het publiceren van dit blog alvast voor te bereiden. Om half zes ons weer aangekleed en opgetut om op weg te gaan naar China Town. Nu gingen we per twee in de Tuk Tuk en weer reden ze ongelooflijk hard soms wel tegen de 70 of 80 kilometer per uur, ook regelmatig in de file maar ze vliegen van baan naar baan en omdat je een beetje zit ingebouwd (de karretjes zijn bepaald niet voor onze lengte gemaakt kunnen wij allebei beamen, ik had ’s morgens heel hard mijn enkel gestoten bij het uitstappen en Ron vanavond heel hard zijn knie bij het instappen), kunnen wij niet alles zien wat er op straat gebeurt. Het links rijden helpt niet mee aan een veilig gevoel en de motor maakt een ongelooflijk lawaai, alsof we iedere keer gaan opstijgen. De chauffeurs zijn zoals alle Thai enorm vriendelijk. Na drie kwartier arriveren we in China Town.

Geweldig alle lichtreclames en overal van die eetstalletjes. Pete (onze Thaise reisleider) wist bij welke stalletjes hij moest zijn om ons een aantal lekkernijen te laten proeven. We kregen overrijpe mango met witte en groen sticky rijst, super lekker. Daarna een soort van oliebol met groene custard, ook lekker, vervolgens een wafeltje met eiwitschuim en kokos, heerlijk, een pannenkoekje met stukjes geroosterde eend en groente met wat saus. Wel aardig maar ik was niet zo weg van die eend en als laatste kregen we allemaal een halve soort Bapao met rood varkensvlees, wederom erg lekker. Hierna moesten we nog gaan eten….echt waar.

De Tuk Tuks kwamen weer aangescheurd en hebben ons naar een buurt gebracht waar wij normaal gesproken zelf niet naar toe zouden zijn gegaan. Dat is het voordeel van een gids die al 20 jaar in Bangkok woont en nu heb ik het over Paul, onze Nederlandse gids. De straten lagen bezaaid met oude auto onderdelen en waren echt voor de verkoop bedoeld.

We liepen naar een gebouw en dit had een restaurant op de 8e etage met een prachtig uitzicht op de rivier. Hier kregen we verschillende schalen met echt heerlijk eten maar er bleef veel te veel over omdat we best al vol zaten van de proeverij in China Town. Om 22 uur ging bij iedereen de pijp uit en kregen we de laatste dodemansrit hahaha, terug naar ons hotel. Nu dit blog afschrijven, nog wat foto’s uitzoeken en dan kan Ron aan de slag met het plaatsen. Kortom we liggen weer niet echt op tijd in bed en morgen gaat de wekker weer om half 7 en gaan we een zeer welgevulde laatste dag in Bangkok tegemoet. Tot morgen.

2020-02-19 Bangkok