Ron en Marianne op reis View Article

Om tien voor 6 ging de wekker na een zeer slapeloze nacht. Ging de airco aan dan werd je zowat weggeblazen en leek het alsof er een vliegtuig ging opstijgen, zette je hem uit dan werd het echt bloedheet. Kortom het slapen had vele malen beter gekund. Toch maar direct opgestaan en onder de douche gesprongen. Het ontbijt viel erg tegen. Maar goed twee kleffe boterhammen en wat fruit gegeten en om klokslag half 8 reden we weg.

We hebben een lange rit voor de boeg van ruim 500 kilometer. Op een gegeven moment draaide de bus om en vertelde Paul dat hij ons een stalletje wilde laten zien waar gebakken muskusrat wordt verkocht aan de lokale bevolking. Deze ratten zwemmen rond in de rijstvelden en eten daar krabbetjes, insecten en ander spul. De Thai vinden het daardoor dat je deze rat niet kunt vergelijken me een gewone bruine rat en dat deze dus heel goed eetbaar is. Je kunt een kilo kopen voor 300 Bath (10 euro) en de ratten zijn daarmee duurder dan kip. Ook hingen er een soort waterhoentjes. Tja, lands wijs lands eer. Wij hebben er in ieder geval volop foto’s van gemaakt. Vlak voor we weer de bus instapten werd er een nog een nieuwe lading ratten afgeleverd. Op de barbecue zien ze er al niet gezellig uit, maar gevild zien ze er heel erg roze uit en vol bloed. Gadverdamme!

Op weg naar koffie. De chauffeur van de bus moet regelmatig ergens stoppen en zijn papieren laten zien. Paul vertelde ons dat er wordt gekeken waar hij naar toe gaat en of hij de rijtijdenwet niet overtreedt. Bij een Amazon (een soort Starbucks) koffie gedronken. Hier verkopen ze (per stuk verpakt) stroopwafels. Pete had een paar dagen geleden verteld dat hij deze erg lekker vindt. Nou dan kopen we toch lekker een stroopwafel voor hem. Hij heeft er van genoten.

Na de koffie gingen we op weg naar Ayutthaya waar we historische tempels en ruines zullen gaan bekijken. Ayutthaya was tussen 1350 en 1767 de hoofdstad van Thailand. Het was tot aan zijn vernietiging door de Birmezen de thuisbasis van 33 verschillende Siamese koningen. Drie vrouwen van ons gezelschap mochten plotseling niet mee naar binnen omdat ze te bloot waren gekleed. Het was nogal een willekeur want er waren ook vrouwen van ons gezelschap die met een hemdje aan wel werden toegelaten. Enfin, eerst zouden ze op een bankje op ons blijven wachten, maar Pete de schat, toverde wat doeken en een soort ochtendjas tevoorschijn. Yvonne had de eer om de blauwe ochtendjas aan te krijgen. Het was erg mooi om er rond te lopen en deze ruines staan ook bekend om het boedhahoofd wat helemaal tussen de boomwortels ligt.

In Ayutthaya wordt er nog op olifanten gereden, erg zielig. Het zijn voornamelijk Aziatische toeristen die dit doen. Paul vertelde wel dat de vergunningen als ze verlopen niet meer verlengd gaan worden. Dus de gekke ritjes zullen een keer gaan ophouden. We reden naar een ander tempelcomplex en kwamen toen wel 20 olifanten tegen, wachtend op klandizie. Het tweede complex was ook de moeite waard. Hierna zouden we weer ruim twee uur in de bus moeten zitten tot aan de lunch.

De lunch was weer op een plantage-achtig gebeuren. Wel slim gedaan want elk gezelschap zat in een aparte ruimte aan de rivier. Ook hier was weer een prachtig aangelegde tuin. Het eten was prima en hup daar gingen we weer op weg naar de bus. Het was inmiddels half 4 en er zou zeker nog tot half 6 gereden moeten worden. Pffffff, dat was lang hoor. Iedereen lag maar een beetje te dutten. Rond half 6 reden we de stad Phitsanolok in en een kwartier later waren we bij het hotel. Mooie kamer, goeie douche en niet onbelangrijk een normale airco. Paul had al verteld dat er helemaal niets te doen is in deze stad. We hebben de keuze om in het hotel te blijven en daar van het buffet te eten of met Tuk Tuks naar het centrum te gaan en wat van het Thaise leven te zien. De meeste kozen voor het laatste.

Om half 8 stonden de Tuk Tuks voor ons klaar. Eerst naar een markt (heel kleurrijk) waar we naar een insectenstalletje gingen. Meelwormen, grote torren, Gekko’s, sprinkhanen en krekels lagen gefrituurd op ons te wachten. Ik vond het nogal knap dat vrijwel iedereen van die beesten heeft gegeten. Van de mannen had ik het wel verwacht (Ron heeft o.a. een grote tor en een gekko gegeten) maar dat nog zoveel vrouwen het ook probeerden vond ik wel knap. Yvonne heeft een klein stukje geproefd, ik heb het aan me voorbij laten gaan. Daarna werden we naar een restaurantje aan de rivier gebracht waar men aan gewokte groente gooien doet. Ze wokken Morning Glory (zo heet het, smaakt naar spinazie) op hoog vuur en dan wordt het naar een collega gegooid die hoog op een plateau staat, deze vangt het dan in een schaal. Ook Paul (van het gezelschap) en Yvonne mochten het proberen, beide is het gelukt om het te vangen.

Mocht je denken dat ze dit voor de toeristen doen, nee want die zijn hier bijna niet. Er worden hier complete wedstrijden georganiseerd. Wederom weer in de Tuk Tuk nu naar een bootrestaurant op het water. Live muziek en om te proeven van die pikzwarte glibberige eendeneieren. Volgens Paul erg lekker, Yvonne en ik hebben net gedaan alsof we er van hebben gegeten. Ik krijg dat niet voor elkaar om zo’n glibberig zwart ding te eten. Hoewel iedereen aangaf dat ze het nog lekkerder vonden dan een normaal gekookt ei. Het verdere eten was heerlijk en om kwart over 10 gingen we terug naar het hotel. Het is inmiddels 23 uur, blog afmaken en publiceren en dan naar bed. Morgen gaat om 6 uur weer de wekker en gaan we op weg naar Lampang. Welterusten.

2020-02-22 Phitsanulok