Gisteren ging iets niet helemaal goed met het plaatsen van het bericht. We hadden internet en pc nodig om dit te herstellen. Excuses voor het ongemak, hopelijk gaat het vanaf nu goed.
Ja, daar kwam de wake up call weer om 6 uur. Rise and shine baby, maar niet vandaag. Ik voelde me licht chagrijnig en was liever in bed blijven liggen. Kon niet, er stond ons weer een drukke dag te wachten. Om half 8 reden we Phitsanoluk uit op weg naar Lampang. Omdat dit ook weer aardig wat kilometers zijn heeft Paul nog een excursie voor ons bedacht. Kijken hoe men leeft op het platteland. Eerst gestopt voor koffie en daarna door naar Sukhothai. Hier stonden de Tuk Tuks weer op ons te wachten, ditmaal in de vorm van een brommer met een bakje. Soms, eerst de brommer en dan het bakje en wij hadden eerst het bakje en dan de brommer. Onze chauffeur was een zeer goedlachse man, die denk ik toch wel leed aan ADHD. Er werd onder het rijden getelefoneerd, en hij riep om de haverklap Tuk tuk tuk tuk tuk tuk…..
We kwamen langs het tempelcomplex van Sukhothai, deze zouden we niet gaan bekijken maar we kwamen wel langs een verdwaalde tempel, prachtig gedecoreerd met olifanten. De omgeving is heel erg mooi, ruim, mooie watertjes en alleen maar vogelgeluiden, fantastisch. Na uitleg van Pete en wat tijd om foto’s te maken werd het weer tijd om in te stappen, tuk tuk tuk tuk tuk tuk etc……. Het begon al flink warm te worden.
Na een minuut of 10 kwamen we bij een kleine gemeenschap terecht. Hier mochten wij twee huizen (ook van binnen) bekijken. Eén heel traditioneel huis en een modern huis. In het traditionele huis woonde een alleenstaande vrouw. Zij wordt door haar familie ondersteund. Het is een zeer eenvoudig leven. Eenmaal per jaar oogsten zij de rijst en voor de rest luieren ze (Paul zijn woorden), nu zagen we ze ook in de hangmat liggen dus ik kon het me wel voorstellen. Ook van het feit dat ze helemaal niets van de wereld meekrijgen. Een beetje van alles, dus een beetje werken, een beetje eten, een beetje slapen etc.
Natuurlijk kregen de beide vrouwen wat geld voor de bezichtiging van hun huis maar toch, je moet het maar goed vinden. Schoenen uit en de trap op het eerste huis in. Het is één grote ruimte (er was nog een deur en ik kon het niet laten om die open te doen, daar bleek het bed te staan). In die ruimte stonden een aantal kasten met kleding en allerlei prenten van de koning. Een keuken (dekt niet echt de lading) waar een koelkast stond die wij nu als retro koelkast kopen en een soort gasbrander als fornuis. Oh ja er was ook een hele oude wasmachine en een toilet. Na deze mevrouw hartelijk bedankt te hebben gingen we op naar het tweede huis. Dit was eigenlijk best wel heel modern, met als toppunt twee tv’s naast elkaar. Ze kennen niet echt makkelijke stoelen en/of een bank. Dit klopt vertelde Paul, zij liggen liever op de grond. Nou geef maar een lekkere bank, maar wederom ’s lands wijs, ’s lands eer. Na ook deze lieve mevrouw bedankt te hebben werden denk ik nog wat familieleden aangedaan om de kas te spekken.
Eerst kwamen we langs een mevrouw die van palmbladeren, mobiles van visjes maakte. Het is de gewoonte om deze boven een wiegje te hangen. De kosten….60 cent. De meeste hebben dus zo’n mobile gekocht, dat snap je. Verderop zagen we wat ovens waar de lokale bevolking een dag of 8 wat hout in laat smeulen en dan is het verandert in kool, wat dan weer verkocht wordt om eventuele kachels mee te stoken. Daarna langs de lokale supermarkt (in een klein houten huisje) om wat te drinken te kopen. Hier bleven we redelijk lang staan en het werd steeds warmer. Hup, dachten we we willen wel weer verder. Maar nee, we kwamen ook nog langs dorpelingen die hout aan het bewerken waren.
Er werd driftig gehakt en gepolijst. Ik vroeg me oprecht af of het daar daadwerkelijk werd gemaakt. Ik kreeg het gevoel dat het hakken en polijsten snel zou ophouden als wij weer weg waren.