Ron en Marianne op reis View Article

Vanmorgen ging de wekker op het onchristelijke tijdstip van 6 uur. In het programma van NRV zit een bezoek aan twee bergstammen. Wij gingen er vanuit dat hier de mensen bij zouden zitten die van die ringen om hun nek dragen. Zij komen oorspronkelijk uit Myanmar en heten de Karen. Nu had Paul geregeld voor diegene die dit wilde om ze toch te gaan bezoeken. We wilde dit met ongeveer een derde van de groep. De rest mocht wat langer blijven liggen en als totale groep zouden we elkaar dan weer rond 9 uur treffen.

Om half 8 stapten we in een soort vrachtautootje met twee banken in de lengte. Ik geloof dat we nu alle vormen van Tuk Tuks hebben gehad. De temperatuur hier in het noorden is aangenaam. Het was vanmorgen zelfs aan de frisse kant. Na een minuut of twintig gereden te hebben kwamen we al op de plaats van bestemming. Pete, onze Thaise gids was met ons mee. Tja, wat kan ik er over vertellen. Het was een mengeling tussen aapjes kijken en het tegelijkertijd heel mooi vinden. De mensen zien er prachtig uit, soms met wel 17 ringen om hun nek. Overigens wordt hun nek niet eens veel langer maar worden voornamelijk hun schouders naar beneden gedrukt.

Ook onder hun knieën dragen ze een aantal ringen. Ze gaan echt voor je poseren. (je moet entree betalen, dus gelukkig krijgen ze geld, is eigenlijk ook een gek gevoel, je betaald om ze te mogen fotograferen. We hebben ook wel wat souvenirtjes gekocht.) Kinderen dragen halve ringen, dus niet helemaal rondom hun nek, deze moeten namelijk af, als zij naar school gaan. De ringen wegen al snel 2 tot 3 kilo. Kun je je niet voorstellen hè en dan slapen ze er ook nog mee. De kindjes zijn om op te vreten. Zij zaten ook vaak met een mobiel in hun hand, spelletjes te spelen. Gek contrast, maar ook hier gaat het leven door met alle nieuwe technologie. Na een uur rondgelopen te hebben gingen we weer in de Tuk Tuk op weg naar het Ban Daam museum.

Het Ban Daam museum of ook wel de zwarte tempel. Hij is niet van religieuze oorsprong maar ontstaan als particulier kunstobject. De in Thailand bekende schilder, architect en beeldhouwer Thawan Duchanee ontwierp en bouwde in 36 jaar, 40 gebouwen, de meeste van zwart geschilderd teakhout. De gebouwen zijn gevuld met een vreemde verzameling objecten. Slangenhuiden, opgezette krokodillen, schilderijen en portretten van de kunstenaar. Maar vooral heel veel stoelen van buffelhoorns. De kunstenaar is overigens in 2014 overleden. Daarnaast is er prachtig houtsnijwerk en bijzondere boeddha beelden. Ook staat er iets in de tuin wat lijkt op een onderzeeër. Het is denk ik aan de collectie te zien, een zeer bijzondere man geweest. Wij konden hier zelf op ons gemak rondlopen.

Hup de bus in, nu naar de gouden driehoek en het opium museum. Het gebied staat bekend om zijn voormalige papavervelden, productie van opium en drugssmokkelaars. De gouden driehoek of Golden Triangle is een grensgebied van Thailand, Birma ( het huidige Myanmar) en Laos. Van de jaren 60 tot de jaren 90 was de Gouden driehoek de grootste opium producent ter wereld.

De moeder van Boemibol wilde dat de opiumteelt stopte en heeft veel tijd en energie gestoken in het terug dringen van de productie van opium, o.a. de mensen te leren om andere gewassen te gaan verbouwen.
Het Opium Museum is ook een initiatief van Mae Fah Luang (moeder van ). Het is een prachtig museum waar je een goed beeld krijgt van de geschiedenis van Opium. Er wordt aandacht besteed aan de medicinale voordelen van Opium, alsook de de sociale gevolgen en de oorlogen die het heeft veroorzaakt. Het museum is uitgehouwen in een berg en alleen toegankelijk via een 137 meter lange grot. Ik vond het fascinerend, wat een mooi museum en wat een goed beeld werd er geschetst.

En weer op weg naar de volgende bezienswaardigheid. Een prachtige (kitscherige) boeddha, in een plaatsje waar (ook hier weer een deel van de groep) gingen varen op de rivier de Mekong. Aan de ene kant Thailand, wat overging in Myanmar en aan de andere kant Laos. Eigenlijk wil ik hier niet te veel over vertellen. Want het was eigenlijk een boottochtje van niks. Maar ach, we waren even op het water. Na deze boottocht was er een lunch.

Jezus, wat een dag. De volgende plek die we gingen bezoeken was een theeplantage. We werden weer overgeladen in open bestelwagens en omhoog ging het de bergen in. Hier zagen we de theeplantage, altijd een mooi gezicht. Er wordt hier Oolong thee geproduceerd. Dit is een traditionele Chinese theesoort, ergens tussen groene en zwarte thee. Persoonlijk vind ik het niet te drinken. Dat weet ik omdat ik hem gisteravond na het eten al heb gedronken. De bedoeling was natuurlijk dat je er thee kocht. Na wat rondgelopen te hebben en weer de nodige foto’s te hebben genomen vonden we het wel tijd worden om er weer weg te gaan.

Als laatste deze dag zouden we nog naar twee bergstammen gaan. Dit was een complete kermis bleek toen we bij de eerste aankwamen. De mensen omsingelden ons gewoon om hun waar aan te bieden. Goedbedoelde rotzooi die niemand wil hebben. Ze waren zeer opdringerig en het voelde niet fijn. We hebben er wat rond gelopen en mochten ook nog een huis van binnen zien. Ook zag je dat er inmiddels stenen huizen door en voor ze gebouwd werden. We hebben met z’n allen aangegeven dat we niet meer naar de tweede bergstam wilde. Na nog een busrit van een uur kwamen we helemaal total loss om 7 uur ’s avonds aan in ons hotel. Mijn god, wat een overvolle dag.

De was opgehaald bij de receptie , leek alsof mijn was verdwenen was, maar opeens was het toch weer terecht :). Yvonne, jonge Paul, Conny, Gert en Ron en ik zijn direct gaan eten in het het hotel. Wat een verrassing, het eten was heerlijk. Ik had een lekkere tonijnsalade en een knapperig patatje. Daarna eens goed onder de douche. Morgen is het weer vroeg dag. Om half zeven op en na het ontbijt naar Chang Mai.

2020-02-25 Chiang Rai