de verzorging is er niet echt, als je wat wilt drinken moet je naar de pantry lopen waar water en fruitsap staat. Op zich hebben we voldoende beenruimte maar ja, toch als je voorganger zijn stoel achterover gooit dan zitten je knieen toch de hele tijd tegen die stoel aan. Ik word onrustig, ga een wandelingetje maken en ga maar weer een film kijken. Yesterday, ooit al in het Parkfilmhuis gezien en toch opnieuw leuk.

Oh en dan die laatste uren die duren zooo lang. We zijn aardig op weg maar op het scherm staat dat we nog dat de vlucht drie uur zal duren. moeten. Inmiddels krijgen we steeds meer trek maar er gebeurt niets terwijl we nu al meer dan 7 uur geleden wat te eten hebben gehad. We moeten onze riemen om van de captain (commandante in het Spaans) omdat we turbulentie gaan krijgen, die uiteindelijk erg meeviel.

Om de tijd enigszins te doden begonnen aan een nieuwe detective op mijn E-reader, die gelijk erg spannend is. mijn darmen rommelen verschrikkelijk en ik zei tegen Yvon, ik zou het liefst een flinke scheet laten. Oh zei ze dat heb ik allang gedaan, iedereen heeft toch een mondkapje op. We lagen gelijk slap van de lach.

Een uur voor de landing krijgen we nog een snack en wat te drinken, Omdat het licht aan ging kon ik alvast aan het blog beginnen. In het donker zag ik geen steek en omdat mijn voorganger zijn stoel naar achteren had lukte het niet eens om de tablet op de tafeltje te zetten. Maar nu kan ik toch alvast wat schrijven.

Eindelijk na 10 uur vliegen werd de landing in gang gezet. Wat heel bijzonder was dat onze uitdraai van de vaccinaties niet voldoende bleek te zijn, er moest opnieuw een gezondheidsverklaring worden ingevuld. Daarna door de douane en dat ging op zich allemaal heel vlot. Er is wel sprake van willekeur want aleen bij mij vroegen ze of ik verzekerd was. Ron liet zijn verzekeringspasje zien met zijn naam en toch was het oke. Stempel in het paspoort en op naar de bagageband en daar ging het mis. De koffers kwamen met mondjesmaat op de band. Na 20 minuten had Yvon haar koffer, anderhalf uur later hadden wij hem ook. Er kwamen steeds een koffer of drie en dan weer 10 minuten niks en dan ben je al zo moe.

Eenmaal buiten stond onze reisleider Gio op ons te wachten, een Cubaan die goed Nederlands spreekt. Hij begint meteen al te vertellen dat er een water tekort is en als wij ergens flesjes water zien dat we er meteen een aantal moeten kopen. Ook is er een koffie tekort.... en dat ik een land wat zelf koffie verbouwd. De financien werden afgewikkeld, bij Gio geld ingeleverd voor de pot en euro's omgewisseld voor Cubaanse peso's.

Na een half uur met het busje kwamen we bij het hotel. Er gaat niets snel, er moesten kopieen van de paspoorten gemaakt worden en ook dat duurde eindeloos. Op de kamer even, op de voor een paar uur vrije, wifi gezeten. Daarna naar het restaurant waar je middels een buffet kon eten. Alles moet met de creditcard afgerekend worden en we hebben het idee dat we flink getild worden. Er moest 139 dollar afgerekend worden voor drie mensen, eten bestond uit garnalen, tomaten, komkommer en mais. Op het terras van het hotel nog wel alle drie een lekker mojhito gedronken. Inmiddels zijn 24 uur waker en helemaal gesloopt. Het is Cubaanse tijd half 10, europese tijd half 4. Nu dit blog afgeschreven, douchen en slapen. Morgenochtend om 8 uur aan het ontbijt en om kwart voor negen klaar staan voor het dagprogramma. Het bed is vrij klein dus ik hoop dat we slapen.