Ron en Marianne op reis View Article

Vandaag twee blogs achter elkaar omdat we in dit hotel een enorm goeie wifi verbinding hebben.

Vanmorgen zaten we om 8 uur weer aan het ontbijt. We hoeven eigenlijk nooit vroeg op te staan iets wat in Azie toch wel heel regelmatig moet. Het heeft ermee te maken dat het hier toch minder grote afstanden zijn om te overbruggen en dat je hier ook niet voor 4 uur in een hotel kan inchecken. Vandaag zullen we lang in de bus zitten, de 260 kilometer die overbrugt moeten worden nemen hier veel meer tijd in beslag dan in Nederland en heeft vooral met de conditie van de wegen te maken. Ook laten ze je onderweg vaak nog iets zien om niet alleen maar in de bus te zitten.

Om 9 uur vertrokken we. We rijden eerst naar Valle de los Ingenios, een vallei vol grote suikerrietplantages. Bij een niet meer werkende suikerriet plantage stappen we uit. Er staat nog een oude toren van 45 meter hoog die ooit gebruikt werd door de plantagehouder om hun land en slaven in de gaten te houden. Gio vertelde ons dat de slaven die vanuit Afrika naar Cuba werden gebracht uit Congo, Nigeria en Kameroen kwamen. Ik blijf het zo'n bizar idee vinden dat deze mensen 'gewoon' uit hun land werden geplukt om in een ander deel van de wereld onder dwang arbeid te moeten verrichten. Om bij de toren te komen moesten we door een dorpje lopen, wat zeer armoedig was en de stront van de (schurftige) honden volop op de straat lag. Ze willen je allemaal fruit verkopen en er hangen waslijnen vol tafellakens die ze aan je willen slijten en die wij echt niet willen hebben. De toren werd uiteindelijk alleen maar door Sia en mijzelf beklommen. Het waren flink wat trappen maar dan had je toch een geweldig uitzicht, je moest geen hoogtevrees hebben. Na wat foto's gemaakt te hebben weer afgedaald.

We hebben gisteren in ons hostel broodjes voor vandaag besteld omdat er momenteel zo ontzettend weinig te krijgen is in Cuba. Gio is bang dat er onderweg geen eten te krijgen is. De koffiestop is in Sancti Spirtus, een plaats die we over een paar dagen nog een keer zullen aandoen. Er is alleen koffie te krijgen en geen thee. Ron vroeg aan Gio of er wel heet water kan komen want ik heb zelf theezakjes bij me en gelukkig ze kunnen me wel van heet water voorzien.

Eenmaal weer in de bus wordt er veel op plattelandswegen gereden. We zien hier regelmatig koeien en veel taxipaarden, om het maar even zo te noemen. Het is karretje waar taxi opstaat en hier kunnen al snel 8 mensen in. Het karretje wordt voortgetrokken door een, meestal, erg mager paard. Op een gegeven moment zaten we achter twee tractoren. Kandidoo wilde ze inhalen, langs de weg stond een bus geparkeerd. Op het moment dat wij deze bus aan het passeren waren trok deze op. De bussen kwamen met de spiegels tegen elkaar aan en we schuurden langs elkaar over de hele lengte van onze bus. We schrokken ons naar. Iedereen die lag te slapen was gelijk klaarwakker. De grote bus reed gewoon door.

We begrepen later dat Kandidoo het kenteken had opgenomen en dit had doorgebeld naar zijn baas. Tien minuten later stopten we bij een wegrestaurantje voor onze lunch. De schade aan de bus bleek mee te vallen, het was vooral verf van de andere bus op alle ramen. Iets wat Kandidoo eraf kreeg met een schoonmaak middel. Er was in dit restaurant inderdaad alleen maar drinken te verkrijgen. Ons broodje opgegeten met vers ananassap. Een aantal katten en hondjes ruiken de tonijn die op ons broodje zit en komen om ons heen zitte. Na de lunch moeten we nog twee uur in de bus.

Gio vertelt ons dat dat je je hier officieel geen tatoo mag laten zetten. Er zijn geen tatoo shops maar het wordt wel stiekem thuis gedaan. Gezondheidszorg en onderwijs zijn gratis. Op school en universiteit draag je een uniform. Moet je echt naar een stad voor je studie dan mag je gratis op de campus wonen. Op scholen krijg je gratis eten, tenzij je moeder niet werkt dan moet je tussen de middag naar huis om te lunchen. Een arts verdient hier gemiddeld 100 euro per maand (als ze voor een master onderzoek in het buitenland zijn, dan wil het nog wel eens gebeuren dat ze niet meer terugkeren naar Cuba.) Als je een moderne auto ziet dan is het of een buitenlander of een Cubaan die voor een buitenlands bedrijf werkt. Een auto is voor de gemiddelde Cubaan veel te duur.

Om 4 uur komen we aan in Camaguey. Inmiddels ben ik alleen maar aan het niezen en loopt het water uit mijn neus. Ik denk door de airco. We gaan een rtje maken met de fietstaxi, iets waar ik persoonlijk niet zo weg van ben. Ze moeten zich rot fietsen met ons in het bakje erachter. Gio laat ons drie pleinen in de stad zien. Op 1 van de pleinen zit een leuk Italiaans restaurant en Gio vraagt of we daar vanavond willen eten. Daarna worden we door de fietstaxi vlakbij het hotel afgezet, waar we worden ontvangen met een Cuba Libre. De kamers zijn mooi hoog, zoals altijd erg gedateerd en er is een heerlijk warme douche. Gelijk mijn haar gewassen. Ik blijf niezen en het water druppelt gewoon uit mijn neus. Ik heb hoofdpijn en wil eigenlijk niet mee met het eten. Yvon (die altijd van alle markten thuis is en van alles bij zich heeft) heeft een allergie neusspray en allergie tabletjes mee.

Ik krijg een tabletje van haar en de spray en echt na 10 minuten helpt het al. Ik ga dus toch mee om half 8. Via een winkelpromenade (voor het eerst echt kledingwinkels gezien) naar het plein waar de Italiaan zit gelopen. We hebben er zo lekker gegeten, ik had een pizza met een hele dunne knapperige bodem en heel erg goed gevuld. Erbij een Pina Colada die tot nu toe het best is klaargemaakt. Om half tien waren we weer terug in het hotel, bij de bar (die overal om 22 uur sluiten) een Cuba libre besteld en die meegenomen naar de kamer. Morgen om 8 uur moeten de koffers weer op de gang staan en hebben we een busreis voor de boeg van 7 uur naar Santiago de Cuba.

2022-04-26 Camaguey