Jeroen zei in de bus dat het er aan lag of en wat Sobia over haar persoonlijke ervaring zou vertellen, sommige kunnen het wel en sommige kunnen het niet. Sobia is 60 jaar dus die heeft het allemaal zeer bewust meegemaakt. Zij vroeg echter of wij het verhaal wilde horen van wat zij meegemaakt had. Kort gezegd moesten ze op een dag, toen zij 13 jaar was onmiddellijk van regeringstroepen, terwijl zij gewoon op een doordeweekse dag met haar familie aan het lunchen was, onmiddellijk Phnom Pen verlaten. Iedereen werd geacht op het veld te werken en niemand mocht meer in de stad wonen. Lang verhaal kort, haar moeder is overleden aan de hongerdood, haar vader, twee broers en twee zussen zijn vermoord en zij is als enige van de familie over gebleven. Een gruwelijk verhaal.

Iemand van de groep vroeg of zij degene die dit gedaan hadden niet haatte. Nee zei ze, ik heb 30 jaar gehuild, maar er komt een dag dat zij zich moeten verantwoorden. Al met al een heel indrukwekkend verhaal en iedereen was er stil van. Bij de killing fields zijn wel praktisch alle lijken opgegraven maar als het regentijd is komen er toch nog steeds stukken bot naar boven en resten van kleren. Babys werden met hun hoofdje tegen bomen doodgeslagen en volwassenen met alles wat voorhanden was, bijlen, stukken bamboe, ijzeren staven etc. De bevolking mocht het gehuil of het geschreeuw niet horen en daarom werd er altijd muziek gedraaid als de mensen vermoord werden. Er staat een toren op het terrein met daar weer in een glazen toren die volgestapeld is met doodshoofden. Het was een behoorlijk emotionele ervaring.

Hierna moest er nog een ding bezichtigd worden, de Tuol Sleng ofwel de S-21 gevangenis. Deze was gevestigd in een voormalige middelbare school. In deze tijd mocht namelijk niemand meer onderwijs volgen! De directeur van deze gevangenis is tot nu toe de enige die zijn spijt betuigt heeft. Tot op heden is er nog niemand berecht en wonen de daders gewoon tussen de rest van de bevolking. Ongelooflijk maar waar. Ik zal jullie besparen wat we daar gezien hebben maar het bevestigde weer dat mensen in afschuwelijke wezens kunnen veranderen in oorlogstijd.

Het was erg stil in de bus op weg naar het hotel. De kamer is netjes maar niet heel mooi. Maar goed als de bedden maar lekker liggen. Daarna ergens gaan eten met Wim en Marijke. De stad is slecht verlicht, vies en stinkt. Het zal de vermoeidheid wel zijn. Al met al een indrukwekkende dag. Na het eten zijn we op zoek gegaan naar een apotheek voor Marijke, ze blijft zich niet echt lekker voelen. Dan weer zomaar misselijk en dan weer keelpijn en hoesten. Wij door de slecht verlichtte straten banjeren, dat heeft iets lugubers. We vonden een apotheek en Marijke vroeg om Clamoxyl, ze hoopt dat het overgaat met antibiotica. Konden we zo krijgen, een kuur van 7 dagen voor de geweldige prijs van omgerekend anderhalve euro!!! Morgen gaan we leukere dingen doen. We blijven twee nachten in Pnhom Pen, wat mij betreft lang genoeg. Maar nogmaals misschien is het de vermoeidheid.