Ron en Marianne op reis View Article

Ja, daar ging de wekker weer om kwart voor zes. Douchen, ontbijten en in de bus. Rond half acht vertrokken we voor de lange reis naar Thailand. We reden over de voormalige snelweg the highway to hell. De weg werd zo genoemd door de vele landmijnen die er lagen. De weg is vrijgemaakt en nu veilig te bereizen. Er zijn al vele mijnen opgeruimd maar er blijken er nog talloze te liggen her en der in Cambodja. Met dank aan Pol Pot. In de bus kregen we via Jerry nog allemaal een cadeautje. In een heel leuk van palmbladeren gemaakt doosje zat voor iedereen een Cambodjaanse Kmer shawl. Die van Ron is grijs/wit en van mij lichtblauw/beige, erg lief en leuk. Het is echt een leuke shawl om te dragen.

De 150 kilometer die we moesten rijden naar de grens gingen nog tamelijk snel. Onderweg een korte stop gehouden om even naar het toilet te gaan. Dit was bij een steenhouwerij waar we ook nog even snel rond konden kijken. Om tien uur arriveerden we bij de grensovergang. Afscheid genomen van de chauffeur en Jerry de gids. Het was een kakofonie van geluiden en mensen. Talloze karretjes waar koffers op geladen werden om lopend over de grens gebracht te worden, geen brommers dit keer, alles ging lopend. Heb er een paar mooie foto’s van kunnen maken. Hier kon je wat foto’s maken, niet bij de echte grensovergang dat mag natuurlijk nergens.

Dat vond ik zo jammer bij de grensovergang Vietnam/Cambodja daar mochten we echt geen foto’s maken. Cambodja uit verliep voorspoedig, er werden vingerafdrukken van ons genomen ( heel modern niet met inkt maar met een of ander hightech apparaatje), naar het paspoort gekeken en hup daar hebben we weer een paar mooie stempels en klaar was Kees. Op een gegeven moment sta je tussen twee poorten, de een op Cambodjaans terrein en de ander op Thai’s terrein. Op beide staat kingdom…., dus, Kingdom Cambodia en Kingdom Thailand. Het verschil in de poorten is dat die van Cambodja van grijs steen is en die van Thailand een en al goud is wat er glittert. Daaraan zie je dus gelijk het verschil in rijkdom tussen de twee landen.

Bij het gedeelte waar we de Thaise grens over moesten hadden ze zich gespecialiseerd in de boel ophouden. Eerst weer een formuliertje invullen wat we in Thailand komen doen. Daarna in de rij, wat tergend langzaam ging. Dus dat kostte nogal wat tijd. He, he, iedereen was er doorheen en de nieuwe bus met gids stond klaar. Op het eerste gezicht lijkt het een mooie bus. Eenmaal in de bus blijkt de microfoon het ( tot grote ergernis van Jeroen en heel begrijpelijk) met horten en stoten te doen en kunnen sommige rugleuningen niet zelfstandig rechtop blijven staan en die zijn dan weer vastgezet en samengebonden met de veiligheidsriemen! Inmiddels is het half 12. Na een kwartiertje rijden stoppen we al om te lunchen. Het is een soort shoppingmall en je moest zelf weten wat je ging eten. De keus van Ron en mij viel op Kentucky Fried Chicken, niet dat het zo lekker was.

Na drie kwartier weer in de bus, lekker mijn boek uitgelezen, Jonathan Kellerman, wat een gemak kun je toch van een tablet hebben. Onze gids blijkt erg koningsgezind en vertelt steeds hoe goed de koning het doet maar ook de prinses mogen we niet uitvlakken, ze kan mooi zingen en dansen en doet veel voor de zieke kinderen, nou dat is toch geweldig!!! De koning blijkt jarig vandaag, hij is 86 jaar geworden, overal hangen gele vlaggen langs de weg. Dat is wel een leuk verhaal, er is een kleur voor de dag waarop je bent geboren, ben je bijvoorbeeld op een woensdag geboren dan is dit als ik het goed herinner oranje.

Deze kleur vlag kun je dan op je verjaardag ophangen. Helaas ligt de koning in het ziekenhuis ( jeetje die van Cambodja ook al). Gelukkig wordt er goed voor hem gezorgd! De weg ziet er prachtig uit maar regelmatig wordt je als zakken door elkaar geschud. Waar we wel aan moeten wennen is dat ze hier links rijden. Het is erg druk op de weg en op een gegeven moment moest ik echt zo nodig naar de wc. Er was een wc aan boord, ik mocht er op maar alleen voor een pipi. Nou graag……… Het probleem was dat de deur niet open ging. De hostess die ook aanwezig was in de bus heeft geduwd en geduwd en ja ik kon er in. Je moest bepaald niet claustrofobisch zijn maar ik moest zo nodig dat ik alleen maar blij was dat ik er terecht kon. Op een gegeven moment ben je het zo zat. Gelukkig om kwart voor vijf zei de gids dat we zijn gearriveerd bij het hotel.

Het hotel valt erg tegen. Als je in de gang loopt dan lijkt het net een oud psychiatrisch ziekenhuis. De kamer valt mee, hij staat een beetje vol en daardoor bots je overal tegenop als je niet uitkijkt. De badkamer heeft twee vreemde treetjes, die je natuurlijk vergeet als je er naar binnen gaat. Ook heeft de badkamer echt zijn beste tijd gehad en is erg versleten. Ook de handdoeken vertonen gaatjes. Niet te vergelijken met de hotels die we tot nu toe hebben gehad. Fox onwaardig. Wat wel fijn is dat we een supersnelle internetverbinding hebben. Nu toch maar even lekker het reiszweet afspoelen en dan de stad in om te eten.

Nou daar gingen we op zoek naar een restaurantje. We zitten in een hele rare wijk met het hotel, een beetje een achterbuurt. Na lang zoeken, we wilden alweer bijna terug naar het hotel kwamen we in de backpackerswijk terecht. Erg gezellig en volop restaurantjes, veel met livemuziek. Els, Wim, Marijke en Ron hebben lekker gegeten, ik had jammer genoeg helemaal geen trek en heb wel een aantal kaas wontons gegeten die erg lekker waren en een klein beetje patat. Nog wat rondgelopen maar de winkeltjes stelden niet veel voor. Nu weer terug in het hotel lekker op de airco kamer. Buiten is het nog steeds minstens 35 graden. Morgen om 7.00 uur opstaan. Omdat we maar 1 echte volle dag in Bangkok zitten hebben we gekozen voor het koninklijk paleis en een boottocht in de Klongs ( de riviertjes die door de stad lopen).

2013-03-13 Op weg naar Bangkok.